Μαίρη Όλιβερ, τέσσερα ποιήματα: μετάφραση Έφη Φρυδά
Οι χρήσεις της θλίψης (στον ύπνο μου ονειρεύτηκα αυτό το ποίημα) Κάποιος που αγαπούσα μου’ δωσε κάποτε ένα κουτί όλο σκοτάδι Μου πήρε χρόνια να καταλάβω Ότι κι…
Οι χρήσεις της θλίψης (στον ύπνο μου ονειρεύτηκα αυτό το ποίημα) Κάποιος που αγαπούσα μου’ δωσε κάποτε ένα κουτί όλο σκοτάδι Μου πήρε χρόνια να καταλάβω Ότι κι…
(…) Γιατί θα ’πρεπε να τιμούμε αυτούς που πέθαναν Περισσότερο απ’ αυτούς που πεθαίνουν; Δεν γίνεται να χτυπάμε την καμπάνα ανάποδα Ούτε είναι ξόρκι Να καλούμε το φάντασμα ενός Ρόδου.…
Γη, γη στριφογυρίζεις στο καρουζέλ σου προς τον αφανισμό μέχρι τις ρίζες σου κάνεις τους ωκεανούς σάλτσα παχιά σαπίζεις στις σπηλιές σου γίνεσαι αφοδευτήριο. Τα δέντρα σου καρέκλες παραμορφωμένες.…
Ξεχειμωνιάζοντας Είναι ο καιρός της ευκολίας, να κάνεις τίποτα δεν έχεις. Στροβίλισα τον εξολκέα της μαμής, Έχω το μέλι μου, Έξι γυάλες από δαύτο, Έξι γατίσια μάτια στο κελάρι, …
605 Page μόνος ἅλιος ἐν οὐρανῶι Μόνος ο ήλιος στον ουρανό 567 Page τοῦ καὶ ἀπειρέσιοι πωτῶντ᾽ ὄρνιθες ὑπὲρ κεφαλᾶς, ἀνὰ δ᾽ ἰχθύες ὀρθοὶ κυανέου ᾽ξ ὕδατος ἅλ-…
Η ΝΥΧΤΑ ήταν τρομαγμένη τα πεζοδρόμια χαρακωμένα σε κάθε γωνιά παραμόνευε το άγνωστο σε κάθε βήμα μια λέξη αυτή η άγνωστη λέξη . DIE NACHT war erschrocken, die Bürgersteige zerkratzt,…
Ίβυκος 6D ἦρι μὲν αἵ τε Κυδώνιαι μηλίδες ἀρδόμεναι ῥοᾶν ἐκ ποταμῶν, ἵνα παρθένων κῆπος ἀκήρατος, αἵ τ᾽ οἰνανθίδες αὐξόμεναι σκιεροῖσιν ὑφ᾽ ἕρνεσιν οἰναρέοις θαλέθοισιν· ἐμοὶ δ᾽ ἔρος οὐδεμίαν κατάκοιτος…
Εδώ Εδώ Μέση Ανατολή. Μιλάμε με τη γλώσσα της Ιστορίας βλέπουμε ιστορικά όνειρα κι ύστερα κόβουμε το κεφάλι μας με ιστορικά ξιφίδια. Απ’το Λεβάντε μέχρι το Χετζάζ απ’το Χετζάζ μέχρι…
Αὐτοῦ μοι, στέφανοι, παρὰ δικλίσι ταῖσδε κρεμαστοὶ μίμνετε, μὴ προπετῶς φύλλα τινασσόμενοι, οὓς δακρύοις κατέβρεξα· κάτομβρα γὰρ ὄμματ’ ἐρώντων. Ἀλλ’ ὅταν οἰγομένης αὐτὸν ἴδητε θύρης,…
Το χώμα ως υλικό Παραδεχθείτε πως τα μάτια Είναι ό, τι γυάλινο διαθέτουμε Βεβαίως η μύτη Αποκαλύπτει – λεν – το χαρακτήρα Κι οι μαλακές γραμμές στα χείλη Την φυσική…
77D = 45LP = 45V Ἔβρε, κ[άλ]λιστος ποτάμων πὰρ Α̣[ἶνον ἐξί[ησθ᾽ ἐς] πορφυρίαν θάλασσαν Θραικ[ίας ἐρ]ευγόμενος ζὰ γ̣αίας .]ιππ[.].[. .]ι· καί σε πόλλαι παρθένικαι ᾽πέπ[οισι . . . .]λων…
Ο κύρης μου, ο ήρωας ο χαμογελαστός - Που 'χε πάντα γι’ ακόλουθο τον ακριβό του ουσάρο, Για το ψηλό του ανάστημα και την παλικαριά του --- Πέρναγε…