Αθηνά Κεσίσογλου: Επί ποδός
Περίμενε κάθε μέρα. Άνοιγε τα μάτια της καταγάλανα κάθε πρωί και περίμενε. Μία καλημέρα, ένα καλόκαρδο χαμόγελο, ένα τηλεφώνημα από αγαπημένα πρόσωπα. Αντ’ αυτού στα αυτιά της έφτανε η…
Περίμενε κάθε μέρα. Άνοιγε τα μάτια της καταγάλανα κάθε πρωί και περίμενε. Μία καλημέρα, ένα καλόκαρδο χαμόγελο, ένα τηλεφώνημα από αγαπημένα πρόσωπα. Αντ’ αυτού στα αυτιά της έφτανε η…
(…) Το επώνυμο, / κάπως μου 'πεσε σκύβοντας, /κι εγώ το' δωσα ενέχυρο στον μπακάλη / από τα χρωστούμενα: / μαζεύτηκαν πολλά / από ψωμί και μορταδέλα / και φιάλες κρασί ρετσίνα. / Το πατρώνυμο και…
Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα μου επτά χρόνια στην οδό που είχε το όνομα του σκοτεινού φιλόσοφου. Και νιώθω πάντα σαν να με έχει υπό την προστασία του, σαν να…
Πόσο της άρεσαν οι καλοκαιρινές νύχτες, ζεστές στην καρδιά του Ιουλίου και τον Αύγουστο, να κάθεται στο μπαλκόνι , αργά, ίσα που έπαιρνε να δροσίζει. Στο οπτικό της πεδίο ο…
Λατρεύω το αίολο ερωτικό κάλεσμα του τζίτζικα που καίγεται από επιθυμία ανεκπλήρωτη. Αδιαφορεί για την ενδεχόμενη ενόχληση που μπορεί να προκαλεί στα αυτιά των ανέραστων. Ρισκάρει τη ζωή του…
Στάθηκε στην άκρη του βράχου κι αγνάντεψε τη θάλασσα. Δροσερή την ένιωθε, ρίγησε κι αυτός μαζί με την επιφάνειά της, γαλαζομέλανη, σε κάποια σημεία βαθυπράσινη, τι βάθος να’ χε άραγε…
Κάθε χρόνο, στις έξι και στις εννέα Αυγούστου, ξημερώνει μια τρομακτική επέτειος. Εκείνες τις δυο μέρες, το 1945, οι Ατομικές βόμβες Little Boy και Fat Man έπληξαν τις ιαπωνικές πόλεις…
" Δεν είσαι υποχρεωμένος ν’ αγαπάς τα ζώα∙ είσαι όμως υποχρεωμένος να σέβεσαι τα δικαιώματά τους, αν θέλεις να λογίζεσαι πολιτισμένος ή το λιγότερο άνθρωπος." Φ.Κ. …
Ό,τι χρειάζομαι βρίσκεται μέσα σε μια σύριγγα. Με κάνει να αντέχω τις ελλείψεις μου και για λίγο νιώθω βασιλιάς. Φοράω ακάνθινο στεφάνι με διαμάντια και υπερίπταμαι φτύνοντας το κόσμο που…
Κοιτάζω τον κατάλογο με τα δέκα καλύτερα μουσεία στον κόσμο. Μπήκα στο Λούβρο. Τότε που μπήκα. Στο μουσείο Πικάσο του Παρισιού. Σ' αυτό της Βαρκελώνης. Τελείως άλλη αίσθηση. Όλο νόμιζες…
Η φίλη μου η Θεανώ, «μαζί γεννηθήκαμε», έλεγε και μ’ αγκάλιαζε, « μαζί θα πεθάνουμε», με αποτέλειωνε ξεκαρδισμένη στα γέλια. Ήταν τότε ο θάνατος ακριβώς ένα ανέκδοτο, να γελάσουμε με…
Τι ωραία που ακούγεται η βροχή. Από παιδί, πάντα μου άρεσε...Περίεργο, όταν βρέχει σταματάει το μυαλό μου και βρίσκω ηρεμία. Είναι θεραπευτικό να μη σκέπτεσαι συνέχεια, αλλά στον μεγάλο άνθρωπο…