ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εκείνο το Πάσχα
Όλα ήταν κανονισμένα. Το σπίτι μοσχοβολούσε, τα στρωσίδια καθαρά, οι διάδρομοι πάνω στα χαλιά για να μη λερωθούν μέχρι την Ανάσταση, τα κεντήματα κολλαρισμένα, όλα ταχτοποιημένα, στη θέση τους. Οι…
Όλα ήταν κανονισμένα. Το σπίτι μοσχοβολούσε, τα στρωσίδια καθαρά, οι διάδρομοι πάνω στα χαλιά για να μη λερωθούν μέχρι την Ανάσταση, τα κεντήματα κολλαρισμένα, όλα ταχτοποιημένα, στη θέση τους. Οι…
1 «Όλα καλά καλέ μου;» «Αμέ! Μια χαρά!» Ο Άλκης μου χαμογέλασε γεμάτος προσμονή. Το κεφαλάκι του που είχε γίνει εντελώς άτριχο απ’ τις ασταμάτητες χημειοθεραπείες έγειρε προς τα πίσω,…
Ήταν βράδυ, κάπως αργά, και στο μετρό δεν είχε πολύ κόσμο. Καθίσαμε με την Α. σε δυο απέναντι θέσεις και μιλούσαμε απορροφημένες τόσο, ώστε να μη δώσουμε μεγάλη σημασία στους…
η πρώτη φορά Η πρώτη φορά που είδα την άβυσσο ανάμεσα στο μυαλό μου και τον έξω κόσμο με σημάδεψε για πάντα. Από τότε παλεύω να δω τι…
Όσο περισσότερο χρόνο ζεις με έναν άνθρωπο τόσο πιο αθέατος παρατηρητής γίνεσαι. Το καθημερινό μου θέαμα λοιπόν, από αθέατη θέση. Η ματιά μου το όπλο μου. Το θήραμα εύκολο. Η…
Στο μικρό σπιτάκι στην άκρη του δρόμου θα έβρισκε εκείνον που ήξερε το βουνό. Έτσι του είχαν πει. Έφτασε εμπρός στην κουρελού που σκέπαζε το άνοιγμα της πόρτας και πριν…
Ο «μασίστας» Το μπόι του Σταύρου ήταν σίγουρα κάτω από το ένα εξήντα. Λίγο πριν πεθάνει, που είχε ζαρώσει, φαινόταν ακόμη πιο κοντός. Στη ζωή του, όλες οι δουλειές που…
Οι ελιές του πεζοδρομίου Το δεκαήμερο του Γενάρη μετά τις γιορτές είχε πολύ κακό καιρό εκείνη τη χρονιά. Εντάξει, κακό καιρό της Αττικής, αλλά δεν μπορούσες να βγεις έξω, να…
Ξύπνησε αργά νιώθοντας μια γλυκιά αίσθηση προσμονής. Ήταν σίγουρη ότι θα τον έβλεπε σήμερα. Το γλυκό βάσανο της σκέψης του, η υπέροχη εμμονή, που κανείς ώς τότε δεν της είχε…
Μια φορά ήταν μια κοκκινωπή γάτα ονόματι Τζίλντα κι ένας κοκκινωπός κύριος ονόματι Γρηγόρης. Ζούσαν μαζί σ’ ένα άσπρο σπίτι, στο 11 της οδού Ορλώφ, χωρίς να γίνεται οπωσδήποτε σαφές…
Μια μέρα, πριν μερικά χρόνια, τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν στον δρόμο -εκείνα νιώθουν το χρυσό φως και τη δύναμη της ζωής. Χαίρονταν στα σοκάκια με τις βοές που έστελναν.…
«Αχ! Πώς με πονούν τας ημέρας αυτάς αι αρθρώσεις μου... Εγώ που ήμην πρώτη εις τους περιπάτους, τα γλέντια, τα κυνήγια, σήμερον δεν δύναμαι παρά να μεταφερθώ από το υπέροχο…