Χρήστος Ντικμπασάνης: ΤΟ ΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝ
Πάντα θ’ αναζητώ την ανέσπερη αγκαλιά της μάνας μου και ας έχω μνήμη ελαττωματική Σαν τη δίνη του ποταμού θα στροβιλίζεται πάντοτε γύρω απ’ τις…
Πάντα θ’ αναζητώ την ανέσπερη αγκαλιά της μάνας μου και ας έχω μνήμη ελαττωματική Σαν τη δίνη του ποταμού θα στροβιλίζεται πάντοτε γύρω απ’ τις…
(σχ,1) ΧΟ. Να λένε άκουσα, πάντως δεν το ’δα με τα μάτια μου, ότι αυτόν που κάποτε πλησίασε την κλίνη τη συζυγική τού Δία, πάνω σε γοργοκίνητο τροχό τον…
Ήμαστε τρεις, ήμαστε δυο, ήμουνα μόνος εγώ, δεν ήμαστε κανείς… [ÉREM TRES, ÉREM DOS, ERA JO SOL, ÉREM NINGÚ...] Στη Ρόζα Λεβερόνι Ήμαστε τρεις, σκυφτοί, σε τρύγο…
Όταν κατοικούσα στην Νάπολη, υπήρχε στην πόρτα του παλατιού μου μια ζητιάνα στην οποία έριχνα κέρματα πριν ν’ ανέβω στο αμάξι μου. Μια μέρα, έκπληκτος που δεν έπαιρνα ποτέ μου…
Κάθε κόρη καλής οικογενείας με σπουδές κι εξαιρετική αγωγή με ξένες γλώσσες και ποικίλες ευαισθησίες ονειρεύεται ένα μικρό χαρέμι μόνο δικό της συμπαθητικό κι ευγενικό Μμμμμ θα έχει…
Ο άνθρωπος μοναδικός είναι ύπαρξη ανεπανάληπτη. Χίλια χρόνια ψάχνω το πρόσωπό μου στων Κυκλάδων τον κύκλο χίλια χρόνια γυρεύω τον ερμαφρόδιτο μάντη τη ρίζα μου. Πνοές με σαρώνουνε πνεύματος…
Δε μας απέμενε καθόλου σπάγγος. Και τότε στέλναμε το μήνυμα στον χαρταετό, που μόλις πια τον ξέκριναν τα μάτια μας. Περνούσαμε στο τεντωμένο το σκοινί ένα χαρτάκι μ' ένα "γεια…
Τα χέρια της μικρά μα ευέλικτα κινούνταν επιδέξια και με ταχύτητα στην οθόνη του κινητού. Σταματούσαν για μερικά δευτερόλεπτα και μετά ξανάρχιζαν με την ίδια ζέση να κεντούν το απαντητικό…
Αυτό το βάζο όπου πεθαίνει μια βερβένα Ράγισε από ένα χτύπημα βεντάλιας· Χτύπημα αδιόρατο, ελαφρό: Ούτ’ ένας ήχος να προδώσει το κακό. Όμως το ελάχιστο εκείνο πλήγμα, Δάγκωνε το…
Ανάμεσα στο σκοτάδι της νύχτας και στο φως της ημέρας η συκιά άκουσε τον λυγμό του ανθρώπου. Μαύρη σκιά καθόταν στις ρίζες της και μονολογούσε καθώς πετούσε μακριά το πουγκί…