Απόστολος Καλουδάς: ένα πεζό- ποίημα
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ Μπήκα στα δεκατέσσερα. ‘Έχω για κεφάλι ένα μάτσο από σιχαμερά φυτά. Με επηρέασε κάτι που διάβασα, πριν μια βδομάδα. Τα χρόνια τα παλιά λάτρευαν τη Φύση. Την έλεγαν…
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ Μπήκα στα δεκατέσσερα. ‘Έχω για κεφάλι ένα μάτσο από σιχαμερά φυτά. Με επηρέασε κάτι που διάβασα, πριν μια βδομάδα. Τα χρόνια τα παλιά λάτρευαν τη Φύση. Την έλεγαν…
Πυξίδα από μάλαμα Στις πληγές που μου αφήσαν στα πέλματα παλιοί έρωτες δυο φτερά έχουν φυτρώσει Δεν τα βλέπει ο καθένας Φανερώνονται μόνο σ' εκείνον που νιώθει τ' αόρατα…
ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ Ποιος τρελός ξεκίνησε τη φιέστα και απλόχερα ημέρα ποίησης τη βάφτισε; Σ΄ αυτό το δρόμο, που τα ίχνη μου χαθήκαν ξεχύνεται το πλήθος στη γιορτή. Ω,…
Ψυχή I Γι’ αυτό το έσω είναι θέλω να με θες Γι’ αυτό που ήμουνα, που είμαι, που θα γίνω Τα εσωτερικά τοπία μου να δεις και ν’ αγαπήσεις Αφού…
Οι Ραφές Σε είδα στο κέντρο, Σεπτέμβρη μήνα, Πήγαινα στη Ζήνωνος για το λεωφορείο. Η φωνή σου σκούπιζε στάλες βενζίνης, Πίσσας και σκόνης απ’ το μέτωπό μου. «Το κεφάλι…
Συστατική Επιστολή Φίλε κ. Διευθυντά, Η επιστολή μου αυτή είναι εμπιστευτική και αφορά τον παλαιό λογιστή μας κ. Ουίλσον, για τον οποίο μου ζητήσατε πληροφορίες, προκειμένου να τον προσλάβετε…
Σύννεφα πυκνά∙ γκρίζα σιωπή χειμώνα στο χώμα στάζει. Ψίθυροι Βοριά μες στης ελιάς τα φύλλα …
Τα πάρεργα του εγκλεισμού ή Annus Horribilis Ο εκπεσών Λίγα μένουν κάτω σήπονται. Το μαβί συναλγεί με τον ήχο των φύλλων του Παραδείσου * Το μυστικώς μηνυόμενο το κιάρο σκούρο…
Ξένος Για ποιαν αλληγορία ξεκινώντας κάποτε προχώρησα τόσο ξένος ανάμεσα στους ξένους μόνος ανάμεσα στους μόνους για ποιαν ολιγωρία της ψυχής Πάντα σε κατακρήμνιση γυμνάζομαι και μες στη…
Απ. 130-131 Lobel-Page και πάλι ο ΄Ερωτας που παραλύει τα μέλη με δονεί, ετούτο το γλυκόπικρο, τ’ ακατανίκητο το ερπετό, Ατθίδα, όμως εσύ την έγνοια σου…
Σε τρεις χρόνους Σε κλίνη βρεγμένη μέσα στα μούσκλια ενός βάλτου, χάνω το χρόνο σ’ ένα κρυφτούλι βιώνοντας ανύπαρκτες συμφορές. Σε κλίνη υγρή κυκλωμένη από βρόχινα βέλη, σαν…
Δεν σου δίνω πια το χέρι Σου έδωσα το χέρι τελευταία φορά δεν θα νιώσω πια τη ζέστη σου γιατί τα χέρια μας, φοβισμένα δεν θα συναντηθούν ποτέ…