Κώστας Τσεκλένης: Ο μπάρμαν
Ο ΜΠΑΡΜΑΝ Αύγουστος είναι πάντα όταν η πόλη αδειάζει, το τσιμέντο βράζει, οι συναγερμοί βαράνε με τις ώρες και τα σκυλιά γαβγίζουν πίσω απ' τα κάγκελα, τεντώνοντας τις αλυσίδες…
Ο ΜΠΑΡΜΑΝ Αύγουστος είναι πάντα όταν η πόλη αδειάζει, το τσιμέντο βράζει, οι συναγερμοί βαράνε με τις ώρες και τα σκυλιά γαβγίζουν πίσω απ' τα κάγκελα, τεντώνοντας τις αλυσίδες…
Ομοίωμα Ήταν η εποχή που οι μεγάλοι αποκαλούσαν καρδιά του καλοκαιριού, εμείς όμως αδιαφορούσαμε αν το καλοκαίρι είχε καρδιά, πόδια ή κεφάλι, μας αρκούσε που είχε θάλασσα το πρωί και…
Ουρανογραφία 3 και 4 Με το βλέμμα στραμμένο προς τον Ουρανό, Τα χαμερπή ανθρώπινα ζωντανά Μάς υπολήπτονται. Δεν μπορώ να πω το ίδιο Και για τους φτωχοδαίμονες Που ανησυχούν…
«Αγαπητοί μου…. ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ ΕΦΤΑΣΕ η φωνή του πρόεδρου της κριτικής επιτροπής, βαριά, κοφτή, έτοιμη για την έναρξη της εκδήλωσης. Έδωσε το καλωσόρισμα και έπειτα σύσσωμη η τοπική…
Πλοκάμια πελώριου χταποδιού χτυπούν στα μέσα του ατέλειωτου καλοκαιριού τα τρικυμισμένα νερά ενός κόσμου που φθίνει. Έσμιξε το γαλανό της θάλασσας με το σκοτεινό του νυχτερινού ουρανού σε απροσδιόριστα ρεύματα…
Σχ. 1 ΦΙ. Ω εγώ με τα πολλά τα βάσανα, ω εγώ ο μισημένος από τους θεούς, που μήτε στην πατρίδα μου, καταπώς φαίνεται, μήτε και σε κανέναν…
Καταλίνα και Καταλίνα Εκείνο το απόγευμα, όπως κάθε απόγευμα, η Καταλίνα σιδέρωνε φορώντας κομπινεζόν και σουτιέν για να ανακουφίζεται από τη ζέστη. Το δωμάτιο ήταν στενό και η ατμόσφαιρα…
Μία ελάχιστη ρωγμή στο εδώ και τώρα -σπάνιο δώρο- άνοιξε στην ψυχή μου άπλετο χώρο. Του κόσμου η ομορφιά ήσυχα εισβάλλει‧ άρωμα γιασεμιού δροσιά της κρήνης λάμψη σελήνης αθώο…
[Ἄτιτλον] «καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος» (ψαλμ. νγ΄) Τὰ κυπαρίσσια ποὺ τὰ κατεβάσανε ἀπὸ τὰ ὕψη τους γιὰ δοκάρια στὸ παλιὸ σπίτι ἀκόμη νιώθουν τὸ τσεκούρι ἀτσάλι στὴν ἐπιδερμίδα…
Ένας άντρας Λέει πως νύχτα βαθιά, με τα μάτια ανοιχτά θα ονειρευτεί την αιωνιότητα σαν να ’ταν σε λίγο να πεθάνει. Θα ξημερώσει πίνοντας ουρλιάζοντας ένθεος, μ’…
Συμφιλίωση Έλα να λυπηθούμε τους εαυτούς μας να θυμηθούμε πως πλούσιοι ήμασταν μα τώρα διακονιάρηδες που ανταλλάσσουν κέρματα συμπόνοιας γίναμε. Έλα να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας η αλαζονεία…
Τον σκεφτόταν μέρες τώρα, από τότε που τους είχαν συστήσει, κι είχαν κοιταχτεί. Τί είδε μέσα στα μάτια της, τι είδε στα δικά του, πάντως εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου,…