ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ακόμη μία μέρα, σπούδαγμα αρετής και άσκηση ευθύνης. Επίγνωση η σεμνότητα κι ο σεβασμός καθήκον, ο λόγος διαυγής και σύστοιχος της σκέψης, οι προσφωνήσεις άνθισμα και οι σχέσεις αρμονία.…
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΥΨΩΜΕΝ ΑΛΛΩΣΤΕ; Ετούτος ο τάφος τον πρόεδρο σκεπάζει, τον υιό τού προδότη, άχρηστου τον καιρό του στους Έλληνες. Είχε γυναίκα, ερωμένη, παιδιά χαραμοφάηδες, μα διασκορπίστηκε ο…
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Γνώριζε μια μοναδική ιστορία, αλληγορία διδακτική, που την επαναλάμβανε με λιγοστές παραλλαγές, μήπως και συνετίσει τη θυμωμένη ανήλικη. Ήταν για μια σεμνή που προχωρούσε. Και μια ακατάστατη, σαρκαστική…
ΟΔΟΣ ΠΑΝΔΡΟΣΟΥ Πολυαγαπημένες εικόνες της Αθήνας. Στη γειτονιά της Πλάκας, δίπλα στο Μοναστηράκι μια λαϊκή οδός με πολλά μαγαζιά. Αν κάποιος που με αγαπάει πάει κάποτε…
Το ταξί μύριζε ποδαρίλα. Το ραδιόφωνο – τι παράξενο – λειτουργούσε, και το Ράδιο-Τέμπο έπαιζε κυρίως αμερικάνικη μουσική. Ένα ασταμάτητο αλαλούμ από επιτυχίες της περασμένης σεζόν και τραγουδάκια που ήταν…
H ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΟΥ ΛΟΓΟΥ Λόγος καθαρός είναι η ποίηση οι όμορφες λέξεις χορεύουν βαλς οι σημασίες υποτάσσονται στη μελωδία κι ο στίχος αρμονία, συχνά και με νόημα που κρύβεται…
Ο Ξέρξης, αφού με την ανατολή του ηλίου πρόσφερε σπονδές, περίμενε την ώρα που η αγορά γεμίζει κόσμο2 και εξαπέλυσε επίθεση, επειδή αυτή την παραγγελία είχε από τον Εφιάλτη.…
Έρωτας Έρχομαι κάθε μέρα στην αρχή αυτού του δρόμου σκέφτομαι πως θα περάσεις από εδώ περιμένω, περιμένω, και περιμένω... μόλις φανείς από μακριά η καρδιά μου δεν χωρά στο κλουβί…
Λυγμοί που ηχούν Μέσα απ’ τα φθινοπωρινά Βιολιά Γίνονται πόνος Που ολοένα μου πληγώνει Την καρδιά Κατάχλωμος Κάθε που το ρολόι Χτυπάει την ώρα Μέρες παλιές Αναπολώ Και κλαίω…
ΟΦΕΙΛΕΣ Μπορεί να μοιάζουν τίποτε όλα αυτά: να γράφεις και να σε διαβάζουνε πέντε-έξι, να σιωπάς και να νομίζουν πως κραυγάζεις. Όπως, ωστόσο, κι αν το δεις, είτε αυτόκλητος…
Κόκκινη σημαία Και τώρα που κατέβηκαν τα σύννεφα βαριά πάνω στο στήθος μας άλλη επιθυμία δεν έχουμε παρά μια κόκκινη σημαία στο κατάρτι του επόμενου καλοκαιριού σφιχτά να κλείσουμε…
Τόσες μέρες πέρασαν κι αυτό το κόκκινο, σαν το χυμένο ζωντανό αίμα, δε φεύγει απ’ τα μάτια μου. Λαμπρή αντανάκλαση του κόκκινου της δύσης πάνω στα τζάμια. Και το τελευταίο…
