Παυλίνα Παμπούδη: ‘Ενα ποίημα
Nature morte Πάλλεται το μαχαίρι, ανεβαίνει, περιίπταται Αλλάζει ξαφνικά κατεύθυνση Στέκει, στοχεύει, εφορμά, καρφώνεται στο κέντρο Πάλι στο κέντρο των κύκλων των αθέατων Δονείται, ζζζννν Δεν…
Nature morte Πάλλεται το μαχαίρι, ανεβαίνει, περιίπταται Αλλάζει ξαφνικά κατεύθυνση Στέκει, στοχεύει, εφορμά, καρφώνεται στο κέντρο Πάλι στο κέντρο των κύκλων των αθέατων Δονείται, ζζζννν Δεν…
Περσεφόνη Σηκώθηκε το πρωί με πολύ όρεξη για βόλτα. Θα έπαιρνε ένα βιβλίο και θα πήγαινε στο αγαπημένο μέρος. Έφτιαξε στα γρήγορα καφέ να πιει, κάπνισε και κάνα δυο τσιγάρα…
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ Καινούριο τερακότα ήταν το φόρεμά της Και μας δέσμευε καταιγίδα ορμητική Μαζί στην κόχη τη στεγνή, στην άμαξά της. Σταματημένο τ' άλογο κι εγώ κοντά της…
ΚΑ. Στεφάνωσε, μητέρα, το νικηφόρο μου κεφάλι και αναγάλλιασε για τους βασιλικούς μου γάμους· κι οδήγα με εσύ, κι αν δε σου δείχνω πρόθυμη, σπρώχνε με με τη βία. Τι αν…
Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ Περίμενα ο πατέρας να παραιτηθεί, όταν του ζήτησαν να θυσιάσει το παιδί του. -Μου είχε μεγάλη αδυναμία τόλεγε παντού-. Κι η μάνα μου, μες στην τρελή χαρά, να…
ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Καθώς το σκοτάδι απλώνεται πάνω στην πόλη Θ' αρχίσεις πάλι εκείνο το παράξενο παιχνίδι των λέξεων πάνω στο χαρτί. Χωμένος στην έρημη γωνιά σου θα κρυφτείς ξανά…
Η ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ Στο επαρχιακό φυτώριο μας καθησύχασαν πως τα φυτά του είδους της ψηλώνουν λίγο.“Αν είναι έτσι, δώσε δυο, για να καλύψουμε τον χώρο”. Και τις…
ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ ΜΕΝΕΙ Ο ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ Με τον τρόπο του Carlos Castaneda Έρχεσαι και χορεύεις στη θανή σου σε τούτη την ακτή στο τέλος της μέρας. Καθώς…
Ο ΗΡΩΑΣ Είχαμε έναν ήρωα στο σπίτι. Αόρατος και διαφανής περνούσε, σκιά που δύσκολα χαμογελούσε. Σκυμένος του σταυρόλεξου τον γρίφο να λύσει. Αυτό μονάχα τουχε μείνει γιατί δεν…
Συμβαίνει Sms, email, viber, f.b., twiter, instagram και όλα τα συναφή. Να η συντροφιά του ανθρώπου στον 21ο αιώνα. Η παρηγοριά του ‘κλίκ’. Απροσώπως ελκυστική, παραπλανητικώς συντροφική, απλόχερα παρούσα…
Παπαρούνες τον Ιούλιο Παπαρούνες μου μικρές, μικρές δαιμονικές φλογίτσες Κάνατε άραγε καμιά ζημιά; Τρεμοπαίζετε, να σας αγγίξω δεν μπορώ. Τα χέρια μου μέσα στις φλόγες βάζω. Καθόλου δεν με καίνε.…
Το ποίημα «Αφιέρωση», απόσπασμα από το «Ρέκβιεμ», γραμμένο τον Μάρτιο του 1940,είναι αφιερωμένο στις γυναίκες εκείνες, που μαζί με την Αχμάτοβα, στάθηκαν στην μακριά ουρά των επισκεπτών στις φυλακές Κρεστί…