Καινούργιο σπίτι. Χωρίς πολλές σκάλες, μονοκατοικία, με μια μικρή αυλή και αποθηκούλα, ό, τι χρειάζεται για να μην είναι πρόβλημα το κατέβασμα των σκουπιδιών όταν πονά το γόνατο και να…
ΜΥΓΑ Κομμάτια των ματιών της ο φακός Βλέπει το ’να σκοτάδι, τ’ άλλο φως Στο ’να κομμάτι χώμα Στ’ άλλο ουρανός Εκεί παραφρονεί και γίνεται οίστρος ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
«Να σου πω ένα μυστικό;» Έτσι συνήθως αρχίζει, εδώ και καμιά- δυο βδομάδες η μέρα μου. Με το που πλησιάζω την κουζίνα πρωί- πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι που…
Ταύτα διδάξαι θυμός Αθηναίους με κελεύει Ως κακά πλείστα πόλει δισνομίη παρέχει Ευνομίη δ’ εύκοσμα και άρτια πάντ’ αποφαίνει Και θ’ άμα τοις αδίκοισ’ αμφιτίθισι πέδας- Τραχέα λειαίνει, παύει κόρον,…
Play [1609] act iv/ scene 2 Δεν φοβάσαι πια την κάψα του ήλιου Ούτε τα λυσσαλέα ξεσπάσματα του χειμώνα Το καθήκον σου σ’ αυτή τη γη ολοκληρώθηκε Γύρισες στο…
ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ Επιτέλους κάποιος πρέπει να θρηνήσει τη χρεωκοπία του έρωτα. Δέκα χρόνια έχω που το λέω κι όλο δεν προλαβαίνω. Επίσης κάποιος πρέπει ν’ απαντήσει: Τελικά πώς…
Ύστερα από καιρό πολύ, -πόσες δεκαετίες;- και πάλι τον συνάντησες. Έμοιαζε με παιδί κλαμένο που το χαϊδεύεις βιαστικά και το στέλνεις να παίξει, μη σε καθυστερήσει στη δουλειά. …
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ Οι λέξεις καμιά φορά αυθαδιάζουν. Ειδικά το πρωί μέσα στο γκρίζο και με την υγρασία να σου τρυπά το δέρμα. Προσπαθείς να τις βάλλεις σ΄ένα κήπο ευφρόσυνο γεμάτο…
ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Πῶς νά μιλήσω με τά δένδρα τή γλῶσσα τῆς ὑπομονῆς ἐγώ, πού δέν ὑπέμεινα μήτε γιά ἕνα καλοκαίρι τόν δίκαιο ρυθμό τοῦ οὐρανοῦ; …
Όταν η άφιξη μιας εποχής Όταν η άφιξη μιας εποχής αναγγέλλεται με κρίνων σάλπισμα το γνωρίζεις πρώτα απ΄τα πουλιά το αλάθητο της φύσης, φτερούγισμα της αλλαγής κι όταν οι…
Μελάνι Νύχτα Κλείνεις το φως και όλα συνεχίζουν να υπάρχουν Ορφανά όπως εσύ στο διπλανό δωμάτιο. Έξω Το σπλαχνικό σκοτάδι Μελάνι νύχτα χύνεται Ωκεανός ενώνοντας Νεκρούς και ζώντες, ζώα και…
