Άσμα Ασμάτων, Κεφαλή β΄ (Απόδοση στη Νέα Ελληνική Κώστας Καβανόζης)
Της Βίκυς Ἐγώ ἄνθος τοῦ πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων. ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν, οὕτως ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων. ὡς μῆλον ἐν τοῖς…
Της Βίκυς Ἐγώ ἄνθος τοῦ πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων. ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν, οὕτως ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων. ὡς μῆλον ἐν τοῖς…
τα πόδια των πτηνών είναι σκεπασμένα με λέπια και μοιάζουν με ρίζες από μικρές, επίμονες λεμονιές. Αν δεις ένα πουλί να κολυμπά, να του μοιάσεις. Αν ριζώσει ένα πουλί, θα…
Οι τουλίπες είναι πολύ θερμόαιμες, εδώ έχουμε χειμώνα. Κοίτα πόσο λευκά ειν' όλα, πόσο αθόρυβα, πόσο αδιάβατα απ’ το χιόνι. Μαθαίνω τη γαλήνη εδώ, ξαπλωμένη ήσυχα μόνη Καθώς το…
Φράκταλ Τους τοίχους ψηλαφώ. Βλέπω βραχογραφίες, σπειροειδείς γραφές, σφηνοειδή σχήματα. Αποκρυπτογραφώ τις αναμνήσεις, τόσο πρωταρχικές. Αμέτοχη. Αθώα. Αυτό είναι ένα σηκωμένο χέρι, ένας μώλωπας το βλέμμα που…
Ονειρεύτηκα αυτό τ’ όνειρο κι ακόμα τ’ ονειρεύομαι Ονειρεύτηκα αυτό τ’ όνειρο κι ακόμα τ’ ονειρεύομαι, Και κάποτε πάλι θα αυτό ξαναονειρευτώ, Κι όλα θα ξαναγίνουν, όλα θα μετενσαρκωθούν,…
"Αχ" είπε το ποντίκι, "ο κόσμος στενεύει κάθε μέρα. Στην αρχή ήταν τόσο πλατύς που φοβόμουν. Συνέχισα να τρέχω, και χάρηκα όταν είδα τελικά στο βάθος δεξιά και αριστερά τοίχους,…
Έχω παλέψει να γράψω Παράδεισο Μην κινείσαι Άφησε τον άνεμο να μιλήσει αυτό είναι παράδεισος. Είθε οι Θεοί να συγχωρήσουν ό,τι εγώ έχω πράξει Είθε εκείνοι που αγαπώ…
Σε προηγούμενο κείμενό μας1 παρουσιάσαμε τον Αλκίφρονα, έναν επιστολογράφο του 2ου αι. μ. Χ., και το έργο του. Στην παρούσα στήλη παραθέτουμε μεταφρασμένη μία από τις Αλιευτικές…
Ο ουρανός ήταν σχεδόν λευκός, ο ήλιος μεσουρανούσε απορροφώντας και το παραμικρό ίχνος υγρασίας στην αμμουδιά που είχε σπάσει, ρωγμές την διέτρεχαν σχηματίζοντας ανόμοια κομμάτια, κι ήταν σαν να έβλεπες…
Στριφογύριζε μέσα στο άδειο σπίτι και ανεβοκατέβαινε τις σκάλες, πιο πολύ τις ανέβαινε παρά τις κατέβαινε, που σημαίνει ότι βρισκόταν πιο πολύ πάνω, στο πάνω μέρος του παλιού παραθαλάσσιου σπιτιού,…
ΑΣΚΗΣΗ Η έρημος ξεμακραίνει, ήμουν συνεπαρμένος από την πάμφωτη γλυκιά της αύρα. Ένιωσα ντροπή μικρή πως εδώ ψάχνω σημάδια. Κίτρινοι κόκκοι ξεροί μαλακώνουν και τσακίζουν το καύκαλο του εγωισμού. Νιώθεις…
Δεν θέλω να γράψω άλλο Τώρα που τα λόγια μου φτάνουν στα δικά σου αυτιά σαν τα πιο εύκολα ποιήματα Δεν θέλω να γράψω άλλο Εσύ διάβαζε το βλέμμα μου…