Πετούν οι μέρες αποδημητικά και μένουν πίσω οι πόλεμοι στους χειμώνες της μνήμης κοκκινίζουν τα δάση απ’ τα πυρά κιτρινίζουν τα φύλλα από τον τρόμο ψάχνει ο νους σπηλιά για…
Η Διορθώτρια Μνήμη Κ. Καβάφη Ωραία και μουσικά τα ελληνικά της, τα περιέφερε στα σπουδαστήρια. Διόρθωνε φοιτητικά πονήματα… Διαπίστωνε βαρβαρισμούς δεινούς στα κείμενα των νέων επιστημόνων κι ας είχαν,…
Μια κουβέντα παραπάνω Βρεθήκαμε μετά από καιρό ο ένας δάγκωσε τον άλλο βόγκηξα δεν αισθάνθηκες κάτι τραγουδήσαμε ένα φράγκο η βιολέτα τραβήξαμε και δυο φωτογραφίες κι ύστερα μάζεψα φθορά …
Στο γεμάτο αμφιθέατρο επικρατούσε μια τεχνητή σιγή. Στις κερκίδες ο κόσμος είχε παραλύσει και καθώς ερχόταν η νύχτα, μόνο το κρώξιμο των βατράχων ακουγόταν από μακριά. Στη σκηνή, οι ηθοποιοί…
Πλάνα αμοντάριστα δεν άφησες στο απρόσμενο φευγιό σου. Βλέπεις φρόντισε αυτός, κι εγώ λιγάκι για τη δική σου την υστεροφημία. Αρχικά αιωρούμαι σε κινούμενα χωράφια τα θαλασσιά φτερά μου…
Σαν να μην άκουσε καλά. Ποτέ δεν ήταν προετοιμασμένη για επίθεση μασκαρεμένη με ενδιαφέρον και αγάπη.Γι΄αυτήν, να αγαπάς σημαίνει να έχεις πάντα στην τσέπη ένα σοκολατάκι να φιλέψεις τη γιαγιά,…
Ένα φύλλο πέφτει το φθινόπωρο, πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος, ένα ψάρι σε όλη τη θάλασσα, ένα πουλί στον ουρανό, δυο φεγγάρια, το ένα φορτωμένο με δάχτυλα, το άλλο…
Έβλεπε από το παράθυρο έξω το δρόμο της αγοράς, την ερημιά του φθινοπωρινού απογεύματος και ένιωθε σκοτεινά συναισθήματα. Σύννεφα αραιά έκρυβαν τον ήλιο που έγερνε. Και μια μελαγχολία σκέπαζε…
Τα παράθυρα των εφοριών Απ’ το παράθυρο του διευθυντή Μιας εφορίας των Αθηνών διακρίνεται Ένας λόφος κατάφυτος. Μιας εφορίας στην Θεσσαλονίκη Βλέπουν όλα τα παράθυρα την θάλασσα. Κανείς…
Περί έρωτος Χρωματιστοί κύβοι, νεοκλασικά σπίτια χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σκαρφαλωμένα μέχρι την κορυφή του λόφου, λάμπουν στον ήλιο. Οι εραστές ξυπνούν τυλιγμένοι στο ροδακινί φως της…
Αυτή τη δεύτερη φορά μικρή ας είναι η κιβωτός. Στους δύσκολους καιρούς τα τιμαλφή παίζουν κρυφτό με τα σεντούκια. Και οι γνωστές κρυψώνες σβήνουν αλγοριθμικά παράλληλα με εκρήξεις. Οι κρύπτες…
(για τον Γιώργο Μαρκόπουλο) Ήταν μεσημεράκι, του 2018, όταν βγήκα από το ημιυπόγειο τυπογραφείο του φίλου μου του Θόδωρου και πήρα να ανηφορίζω τη Διδότου. Στη γωνία με τη…
