Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά, και στάθηκε κάτω από τη μακρόστενη σκιά, ενός κυπαρισσιού. Τι διαφορετικό άγγιγμα, στο δέρμα, που έχει κάθε σκιά. Ο Γιώργης, ήταν όμορφος μα άβουλος. Και…
Έφτιαχνα πάντα κάτι με ό,τι περίσσευε. Με το ψωμί αντίδωρο έδινα στα πουλιά Με τα ρετάλια κορδέλες στα κορίτσια Με τα δάκρυα κόμπους στο σχοινί να μετριέμαι παλεύοντας από κάπου…
Είμ' ένα ξύλινο παιδί, μπορεί αγόρι, μπορεί κόρη. Μπορεί να ζω στο Έβερεστ, μπορεί και στην Τοσκάνη. Άλλες φορές είμαι καλός, άλλες το σκάω νύχτα από το σπίτι κι αλητεύω.…
Θυμάσαι; Τα ματάκια σου γεμάτα απορία κοίταζαν τα πόδια εκείνων που πατούσαν το νοτισμένο χώμα από το πέρασμα μιας απογευματινής ανοιξιάτικης μπόρας. Κούνησες χαρούμενο την ουρά σου, ‘είμαι κι…
![Read more about the article Αγγελική Θάνου: Ουσμάν Σεμπέν[1]](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2023/06/229928.jpg)
Την μητρική μου πλέον ομιλώ την ακοίμητη προστάτιδα των τραγουδιών μας αυτή που κάνει τη λαλιά μου να χορεύει ασίκικα Πώς ξεκλειδώνει τα παραμύθια, τα δικά μας. Πώς κυβερνά το…
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, 1 Ξεκίνα από τα μεταλλεία στις απότομες πλαγιές ή απ’ την ισάδα των κάμπων με τις μυτερές τις γωνιές να ξαναβρείς το άπλωμα το βίαιο της λάβας…
Είμαι η Φρίντα. Με φωνάζουν κουτσοφρίντα, αλλά τους γράφω! Για την ακρίβεια τους ζωγραφίζω. Στα μπατζάκια μου ό,τι κι ας πούνε... Εγώ, είμαι εγώ! Κι εδώ, δίπλα μου είναι η…
Ο Τάσος όρθιος μπροστά στο παράθυρο, κρατώντας ένα κρυστάλλινο ποτήρι, αγγίζει το πόδι της Φραγκίσκας με το δικό του. Μπλέκει το χέρι του στα μαλλιά της, χώνει το κεφάλι του…
Πρέπει να τραφώ· είπε. Μια μέρα θα επιστρέψω το σώμα μου -αντίδωρο- στη αρχαία γη που με έθρεψε. Άνοιξη· είπε. Χορτάρι κι΄αγριολούλουδα. Μέλισσες το νέκταρ μου θα πίνουν· τη γύρη…
Κόκκινο κόκκινο απαλό κόκκινο σαν τα χείλη Σου. Πιο κάτω μαύρο μαύρο φωτεινό μαύρο σαν τα μαλλιά Σου. Ύστερα η θάλασσα κρατάει κάτι από το λίκνισμά Σου. Ηλιοβασίλεμα στους…
Στα όμορφα μέσα σαν να αχνοφαίνεται το απόλυτο. * Μη με διακόπτεις τώρα γράφω· μη μιλάς δε σε ακούω· μην κοιτάς, δεν είμ’ εδώ βλέπεις ένα φάντασμα. *…
Κι όμως ξεκίνησα απ’ το νερό. Χάνοντας λίγο - λίγο Τα βράγχια μου, τα λέπια μου Και τα φτερά Τις ύποπτες κεραίες, τις φολίδες Το μισό μου τρίχωμα Τ’ αγκάθια…
