Παναγιώτα Λάσκαρη: ένα ποίημα
ΡΟΔΟ ΜΟΝΑΧΑ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ Ἀπὸ ψηλὰ ἡ λύπη γιὰ μέρες ρόδο ἑκατόφυλλο ἔραινε τὸν ἀέρα πυρακτωμένη σὲ διαστολὴ φάους Φεβρουαρίου στεφάνη πορφυρή. Μὰ γιὰ τὴ λύπη δὲν…
ΡΟΔΟ ΜΟΝΑΧΑ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ Ἀπὸ ψηλὰ ἡ λύπη γιὰ μέρες ρόδο ἑκατόφυλλο ἔραινε τὸν ἀέρα πυρακτωμένη σὲ διαστολὴ φάους Φεβρουαρίου στεφάνη πορφυρή. Μὰ γιὰ τὴ λύπη δὲν…
ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ Συνομιλώντας με τη Μαρία Βυθίζομαι Σε μια θάλασσα από λέξεις. Με μουσκεύουν ως τα βάθη μου. Το βρεγμένο χώμα απορροφά κάθε αδιέξοδο. Σπάω το χρόνο Σε χιλιάδες γυαλιστερά…
Σύλβια Πλαθ (27 Οκτωβρίου 1932 – 11 Φεβρουαρίου 1963). Όταν γράφει αυτό το γράμμα η Σύλβια Πλαθ είναι 22 ετών. Έχει ήδη γράψει πολλά από τα σκληρά, ιδιοφυή ποιήματά της,…
Η αγάπη ήρθε και μ' άδειασε από τον εαυτό μου, έγινε κάθε φλέβα κάθε πόρος, ένα δοχείο για να γεμίσει απ' τον Αγαπημένο. Μόνο ένα όνομα από εμένα έχει απομείνει,…
Δεν είναι τίποτε του ανθρώπου δεδομένο. Ούτε η δύναμη ούτε η αδυναμία ούτ’ η καρδιά του. Κι όταν θαρρεί τα χέρια ότι απλώνει σαν του σταυρού σκιά είναι η σκιά…
Μεταλλαγή Ώσπου να ’ρθείς – εγώ ήμουν εγώ. *** Σκιά Το ποτέ ξεπερασμένο παρελθόν, το πάντοτε καινούργιο μέλλον: ο ουρανός εντός σου, εντός μου η γη.…
Κεφάλαιο 3 Ήταν ένα παγωμένο και πολύ υγρό πρωινό. Είχα δει την πάχνη να κρέμεται έξω απ’ το μικρό μου παράθυρο, που είχε γίνει λες και κάποιος καλικάντζαρος έκλαιγε…
Η «ΦΩΦΩ» Η Φωτεινή αγναντεύει το γιαλό. Στα τρία μέτρα σκάει το κύμα, σχεδόν μπροστά στα πόδια της. Κυματάκι, όχι κύμα, γιατί αυτός ο γιαλός είναι μια αγκαλιά κι όλο…
V. Δάχτυλα Η Χατίτζε μετράει τα δάχτυλα των παιδιών της, μόλις τελειώσουν οι βομβαρδισμοί και καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των ερειπίων. Αυτά μετράει και τώρα μετά την έκρηξη στο νοσοκομείο.…
Στην κόψη του ουρανού και της γης Είχε μια σπίθα στο βλέμμα η Μαρία που οι άλλοι την έλεγαν τρέλα. Και μια έκφραση έντονη που την έκανε να…
ΜΙΑ ΛΟΥΚΙΑ ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ Διαμένω εδώ και χρόνια δίπλα στο Ψυχιατρείο.Ένα μοροφίντο* με χωρίζει από το ίδρυμα. Γνωρίζω όλους τους τρόφιμούς του και έχω κερδίσει την εκτίμηση και τον…