GRIGORE VIERU: ένα ποίημα. Μτφρ: Άντζελα Μπράτσου
Στην ίδια γλώσσα Στην ίδια γλώσσα Κλαίνε όλοι Στην ίδια γλώσσα Γελάνε όλοι Αλλά μόνο στη δική σου γλώσσα Μπορείς τον πόνο να καταπραΰνεις, Και τη χαρά…
Στην ίδια γλώσσα Στην ίδια γλώσσα Κλαίνε όλοι Στην ίδια γλώσσα Γελάνε όλοι Αλλά μόνο στη δική σου γλώσσα Μπορείς τον πόνο να καταπραΰνεις, Και τη χαρά…
Δεν υπάρχουν παιδιά να σκαρφαλώνουν τοίχους για να το σκάσουν από το σχολείο. Κανένας αγαθός ανθρώπινος δεσμός φιλία να πιάνει από απλές λέξεις. Δεν υπάρχουν πέτρες για να πετάξεις πέτρες…
Η ώρα της νύχτας Ευτυχία, μοναξιά, δόξα αυτά θα ΄θελες απ΄ τη ζωή μα η μοναξιά την ευτυχία καταβρόχθισε κι η δόξα θα’ ρθει μετά τον θάνατο, σαν την…
ΧV. Πρελούδιο στο Βερντέν «Το λυρικό όραμα του πολέμου που είχε βοηθήσει τους άνδρες να ξεκινήσουνε, δεχόταν ένα προδοτικό ταρακούνημα που το έκανε να τρεκλίζει. Ο πόλεμος έπαιζε στους πολεμιστές…
Για την Μαρία, τον Γιάννη και τον Βαγγέλη Στην μνήμη του Γιώργου Ξάπλωσε κάνα δυο φορές και ξανασηκώθηκε έκανε σαν να μην είχαν περάσει οι προηγούμενες ημέρες με τα…
ΤΩΝ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΤΥΡΑΝΝΩΝ (ο ενιαυτός της αναρχίας) Αμέσως μετά την επιστροφή του, ο Καραμανλής αντιμετώπισε μια κατάσταση «δομικού και θεσμικού…
Χήρεψε σχετικά νέος. Έμεινε μόνος και κακομοίρης, να κουτσομαγειρεύει καμιά φορά, αλλά κυρίως να τρώει στην ταβέρνα-καφενείο στο λιμανάκι, μαζί με άλλους καναδυό μαγκούφηδες ή περαστικούς και μαζί με όλους…
Πανηγύριζε η ροδιά άλλοτε ανεμίζοντας τα φύλλα της στα μελτέμια του Σεπτέμβρη άλλοτε σιγοντάροντας τον ήλιο που τη φλέρταρε μ΄ ένα ξεθωριασμένο βλέμμα παιχνίδιζαν οι ματιές δυνάμωναν οι σφυγμοί έκοβαν…
Πριν από καιρό κοιτώντας τη σύνθεση μιας κριτικής επιτροπής σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος παρατήρησα πως και τα πέντε μέλη ήταν γυναίκες. Χωρίς δεύτερη σκέψη και κουτοπόνηρα σκεπτόμενος, έγραψα τις…
Στόν Πανορμίτη Ἀπάνεμα, στήν κόγχη πέτρας καί νεροῦ, κατέβηκε πάνοπλος Ἀρχάγγελος, μέ τά φτερά του τά πατρικά μετράει πόση ἀπό τήν προστασία του ἀντέχουμε. …
Μου είναι όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσω ανάμεσα στην άνοιξη και τον παράδεισο, τα δάκρυα από τις σταγόνες τις βροχής μεθυστικά, μεθυστικά στροβιλίζονται γύρω μου αυτά που βλέπω…
Ένα δίχτυ τεντωμένο παγιδεύει κάθε πλάσμα ακόμα και το πιο άγριο. Πολύ αργά ο νέος ξεφώνισε, και ο αθώος που δεν είχε ακόμα…