Νίκος Παπαδογιαννάκης: δυο ποιήματα

Πρίαμος Βουλιάζει τὸ Ἴλιον μέσ’ στὴ νύχτα, στὸ Σκαμάνδριον πεδίον, καὶ ξάγρυπνος ἐγὼ γυρνῶ στὸ στρῶμα. Ψηλὰ, στὰ κυπαρίσσια, σκούζουν οἱ γλαῦκες, δὲν λένε νὰ σωπάσουν -κάνουν πώς τὰ ξέρουν…

0 Comments

Γιώργος Αλεξανδρής: Τούτο το καλοκαίρι

Τούτο το καλοκαίρι, ήταν ο πιο ανυποψίαστος και αθώος ερωτικός μονόλογος. Λιτός απόηχος, του σκεπτικισμού και της προσδοκίας. * Περατάρης σε ανοιχτές στράτες ο ήλιος στέγνωνε τη γη και έχανε ο ουρανός το χρώμα, την…

0 Comments

Κλεονίκη Δρούγκα: Κιθάρα ή ντραμς

Στην αποθήκη αραχνιασμένες στέκονται μπαταρίες για πέταμα πια· την κάναν τη δουλειά τους, βέβαια, στριμώχτηκαν στην πλάτη ντραμίστα που τα ντραμς του έπαιζε για τα μάτια κούκλας ξανθιάς καήκανε στην…

0 Comments

Παυλίνα Παμπούδη: (Από το “Ημερολόγιο του Διπλού Χρόνου”)

24, Τρίτη Συμεών Θαυματοστορείτου   (το όνειρο)   Μαύρο τυφλό χωρίς σφυγμό. Enter.   Σπινθήρας νου.   Υδρόβιο. Πουλί. Θηλαστικό. Μεγάλο, τρομαγμένο τρωκτικό του χρόνου. Save.   Εγκατάσταση συγκάτοικου. Όλων…

0 Comments