Είναι το δάκρυ στα παιδιά πολύτιμο διαμάντι, μα της Μυρώς το ξεπερνά, καθώς αυτή σε τάφο κοινό το χύνει, π’ άνοιξε με τα μικρά της χέρια κι απόθεσε τον…

Κι αυτό το κάτι γρατζουνά τον ύπνο μου Τώρα που ξαφνικά όλα τα εννοώ Και τ’ αντέχω.   (Αμέσως τότε, ξημερώνει. Γίνονται σωροί στάχτης τα βουνά. Ένας αναίτιος άνεμος σηκώνεται.)…

 τα πόδια των πτηνών είναι σκεπασμένα με λέπια και μοιάζουν με ρίζες από μικρές, επίμονες λεμονιές. Αν δεις ένα πουλί να κολυμπά, να του μοιάσεις. Αν ριζώσει ένα πουλί, θα…

Φράκταλ     Τους τοίχους ψηλαφώ. Βλέπω βραχογραφίες, σπειροειδείς γραφές, σφηνοειδή σχήματα. Αποκρυπτογραφώ τις αναμνήσεις, τόσο πρωταρχικές. Αμέτοχη. Αθώα.   Αυτό είναι ένα σηκωμένο χέρι, ένας μώλωπας το βλέμμα που…

ΑΣΚΗΣΗ Η έρημος ξεμακραίνει, ήμουν συνεπαρμένος από την πάμφωτη γλυκιά της αύρα. Ένιωσα ντροπή μικρή πως εδώ ψάχνω σημάδια. Κίτρινοι κόκκοι ξεροί μαλακώνουν και τσακίζουν το καύκαλο του εγωισμού. Νιώθεις…

Δεν θέλω να γράψω άλλο Τώρα που τα λόγια μου φτάνουν στα δικά σου αυτιά σαν τα πιο εύκολα ποιήματα Δεν θέλω να γράψω άλλο Εσύ διάβαζε το βλέμμα μου…

Οι νύμφες της Ωγυγίας  Ι.   Στον γυρισμό τους απ’ τον πόλεμο, τους ξέβραζε το κύμα στο νησί μας. Αιμορραγούσαν και ξερνούσαν θαλασσόνερο.  Ήτανε ξέπνοοι, παραλογισμένοι. Στον ύπνο τους, έκλαιγαν…

ΘΕΟΜΑΧΙΑ    Μήτε  ο φόρος ο ληστρικός  που έρχεται ανελέητα και ορμητικά σαν αυγουστιάτικο μελτέμι,  μήτε η αρρώστια που χτυπάει γύρω μου κι ακόμη  ασύστολα μ’ αποφεύγει, μήτε ο Θάνατος…

Γ ι α   τ ο  π ο ί η μ α               Με πορφυρό της Αγάπης αίμα             Θα γράψω το ποίημα αυτό.             Ερήμην σου.             Με υλικό…

ΕΚΕΙ ΚΥΡΙΩΣ   Θα ’ρθει καιρός που θα βυθιστεί κι η ποίηση στο σταχτί νερό της λησμονιάς, ή τέλος πάντων, αυτά τα όνειρα που μας συστήθηκαν ως ποίηση, θα βυθιστούνε…

Ο Ποιητής Διάβαζε τα ποιήματά του Στο κοινό Λες και ήταν προσευχή Οι λέξεις ολοκλήρωναν μια μια Με το σωστό ρυθμό Την αναπνοή τους Και παραχωρούσαν τη θέση τους στις…