1. Τα ’βαλε κάποιος όλα σ’ ένα ποίημα κι έμεινε ο κόσμος άδειος να χάσκει να τον καταπιεί Μετά άδειασε το ποίημα αλλά είχε καταστρέψει τον κόσμο. Και μετά Πέθανε…

Το κρυφτό ήταν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Ο ποιητής κρυβόταν πίσω απ’ το ποίημα. κρυφογελούσε αθόρυβα. Το παιχνίδι έγινε επικίνδυνο, Όταν το ποίημα αποφάσισε να κρυφτεί πίσω από τον ποιητή.…

Η λεπτή αποχρώσα που ξεχωρίζει την Ποίηση απ' την Οίηση είναι το Π της Πανσελήνου Του Παντός του Πάθους, των Παθών, του Πένθους ίσως και του Παράδεισου

Εγώ, που από ανεπίγνωστη πίνω πηγή             Εγώ, που κυνηγώ το άγνωστο πραγματικό             Εγώ, που με το μέλος και τη σάρκα την παλλόμενη                                       των                                             λέξεων                                                        υπάρχω…

Να τρυπάς με μια καρφίτσα τις λέξεις στην καρδιά τους, ύστερα να τις λες μία-μία αργά-αργά μέχρι να ματώνουν τα χείλη σου απ’ το φυλακισμένο αίμα. Δεν έχεις άλλη επιλογή.