Κατίνα Βλάχου: ένα ποίημα
Αυτό μόνο Ρούχο παλιό το σώμα με στενεύει. Κουρέλι η ψυχή μου και παγώνω. Ζωή σε στάση που όλο λιγοστεύει. Να κλάψω θέλω τώρα‧ αυτό μόνο. Σάπιος ο κόσμος θάνατο αναδίδει.…
Αυτό μόνο Ρούχο παλιό το σώμα με στενεύει. Κουρέλι η ψυχή μου και παγώνω. Ζωή σε στάση που όλο λιγοστεύει. Να κλάψω θέλω τώρα‧ αυτό μόνο. Σάπιος ο κόσμος θάνατο αναδίδει.…
Η γιορτή τέλειωνε πάνω στο σερβάν. Γλιστρούσε μακριά η μουσική τους. Η μιμόζα στο στεγνό βάζο δεν προσπαθούσε καν να πουδράρει τη μύτη της. Το αντισκορικό στις ντουλάπες είχε απορροφήσει…
Η Σταχτοπούτα ζούσε στο παλάτι που είχε σχήμα εγκεφάλου, φτιαγμένο από λέξεις στεγνό στις εσοχές του. Το βράδυ με τη νυχτικιά της χόρευε σε δάση αχανή, πριν τα μεσάνυχτα επέστρεφε…
Το σκιάχτρο είναι κατειλημμένο Μου είπαν: Θα σπέρνεις φόβο κι αυτός θα φυτρώνει. Είναι η αρμοδιότητά σου. Μπορώ να αλλάξω ρόλο; απάντησα, δεν έχω σχετικές γνώσεις. προτιμώ να καλλιεργώ…
Μέ τήν ἀναπνοή βαριά καί τά μάτια ἔκθαμβα ἀπό τῆς φωτιᾶς τήν ἄγρια ὄψη ἔγειραν –μέρες μετά- νά κοιμηθοῦν. Πρός τό ξημέρωμα τούς βρήκε τῆς φωτιᾶς τό ἀντίδοτο. Κι…
- θα ξημερώσουν κι άλλες νύχτες νύχτες γεωλογικές όχι από σιωπή ή ανάγκη αλλά τρόμο αδιαίρετο.…
Από παιδί, ονειρευόμουν να ξενιτευτώ. Ερωτευόμουν τις καινούργιες γλώσσες, τις ξένες πόλεις, τις ανάσες τους . Και δεν φοβόμουνα τους αποχαιρετισμούς, ούτε με συγκινούσε το ταξίδι του νόστου... Δεν άντεχα…
Έρχεται κύμα θυμωμένο αφρίζει αλμύρα ανάκατα υλικά μπαίνει τετράγωνο απ΄ την πόρτα του σπιτιού τετράγωνη είναι η πόρτα μούσκεμα κάνει το χαλί πιο κάτω πάει τρίγωνο μπαίνει στο γραφείο τρίγωνη…
ΙΔΙΟΧΕΙΡΟ Οι σκιές της νύχτας μεγάλωναν τον φόβο έδιναν τροφή και νερό στην απύθμενη δεξαμενή της φαντασίας να βλέπουν όσα υπάρχουν και όσα έκρυβαν στα μύχια του πόθου. Κι…
Της θάλασσας ,ακύμαντο τραγούδι των άστρων οδηγός κι αλφαβητάρι μισή φτερούγα φως μισό φεγγάρι κι αερικό του έρωτα λουλούδι Αγέρι τ’ ουρανού , πνοή καθάρια δροσάτο πρωινού κι ορφνό…
Φεύγεις Φεύγεις. Παίρνεις μαζί Σου τη σάρκα και τα νεύρα από το κορμί μου ένα ένα ξεριζώνεις τα σπλάχνα μου δίχως αναισθητικό αποσπάς τις μνήμες τ’ όνομά μου…
Ο καλός θεός Γύρισε τα φύλλα του βιβλίου με τη σκέψη του με το μπαστούνι χτύπησε την αλλαγή της ώρας σταμάτησε τη σκιά ενώ ο ήλιος προχωρούσε έκανε τον…