Μ΄ ένα μοναδικό μολύβι, μαύρο, ζωγράφιζε, νυχθημερόν, εφτάχρωμη την ίριδα και πλήθος παρδαλά πουλιά, στο περιτύλιγμα των συγγραμμάτων. Παρέμεινε αναλφάβητη. Μονόφτερη, πετούσε, στα ψηλά, χωρίς διακοπή, για δεκαετίες. Φοβότανε…
ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ… Ένα διάφανο πόμολο που γυρίζει στον κήπο η Εύα, μια λέξη που στάζει κατακόκκινο αίμα, η μακριά ηδονή του πρωινού ουρανού, ένα κοριτσάκι που ζωγραφίζει το Όμικρον,…
Σου περισσεύουν δάκρυα συμπόνοια όνειρο γυρνάς το κεφάλι στο κακό την πλάτη στο δυσοίωνο ακούραστα ελπίζεις αποκοιμιέσαι με στρωσίδι τα βιβλία η πόρτα σου ορθάνοιχτη Στην αγκαλιά και το φιλί…
Αρχή της απροσδιοριστίας Καταγράφει χιλιόωρα αναζητήσεων, χωρίς, ενίοτε, ν’ ανακαλύψει κάτι. Σκιαγμένο, αδύναμο αγρίμι σε κλουβί γράφει χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων χωρίς να βλέπει τίποτε το καινούριο. Εγκλωβισμένος, θαρρείς!…
Η μέρα της συγκομιδής, ένας όρκος σιωπής (σπαράγματα) Μελάνι ξεχείλισε ο όρκος, περγαμηνή γεμάτη αίμα ανάμεσα στα σύμβολα το ξόρκι της. Αμέτοχος από τη διαδικασία, το σώμα του…
2000 Μονάχα εσύ θα μπορούσες να με καταλάβεις Αυτό που μας ενώνει, η γύμνια απέναντι στην δυσμορφία της αλήθειας Τα ιδανικά και οι ουτοπίες δεν μας συγκινούν τις χλευάζουμε…
Είπαν.... εκτός κινδύνου. Η εντομοκτονία ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Μα πεταλούδες πολύχρωμες αργοπεθαίνουν. Οι μέλισσες το ίδιο. Ενταφιάσθη η επικονίαση. Φρυγμένα κορμιά μικρά. Η ομορφιά και το μέλι φλεγόμενα απ΄την υπάρχουσα…
ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΡΟΥΧΑ Έχω ένα στίχο με τέσσερις λέξεις ( όπως το σώμα μου στο δικό σου το σώμα ) σε ένα σου ποίημα, που ξέρω σμιλεύεις. Κοίτα να…
I τα χέρια του ανηλεή έσφιξαν το λαιμό της ήσυχος θάνατος, βουβός να μην ξυπνήσουν τα παιδιά II Οι γείτονες είπαν ότι τους άκουγαν για 30 λεπτά να καβγαδίζουν…
Κίρκη Στο καθρέφτη του είχε την φωτογραφία της. Γυμνή καθισμένη στην άκρη του Κρεβατιού, Όμορφη νέα, με μια σειρά μαργαριτάρια μέσα στα χέρια της, Κοιτούσε τον φακό κατάματα. -Αυτή…
Πάλι, στον κήπο της καρδιάς, βρήκε μέρος ν’ ανθίσει το λουλούδι της θλίψης της συνομοταξίας των μελαγχολοειδών, της ομοταξίας των ανυπόφορων, της τάξης των αβάσταχτων, της οικογένειας των επώδυνων, του…
μνήμη Δ.Π. Παπαδίτσα Σπάζαν οι ουρανοί τα κελύφη του πόνου και άναβαν εφτά οι νύχτες μου βαθιά στο χώμα εφτά φορές που φώναξα κι όλο γέμιζε πέτρες το στόμα…
