Νίκος Κωσταγιόλας: πεζό – ποιήματα
I Έτσι κάθε καλοκαίρι, όλο και πιο μασημένοι από το χρόνο μα αναπόσπαστοι. Όλο και πιο βαθιά να θρέφει μες τα σπλάχνα μας το απέριττο, το λιγοστό, το αυτάρκες. …
I Έτσι κάθε καλοκαίρι, όλο και πιο μασημένοι από το χρόνο μα αναπόσπαστοι. Όλο και πιο βαθιά να θρέφει μες τα σπλάχνα μας το απέριττο, το λιγοστό, το αυτάρκες. …
ΔΙΗΓΗΜΑ 70 Με τη δολοφονία του καλοκαιριού στο πλακόστρωτο αυλής από ξερά φύλλα Φθινοπώρου βούλιαγμα νησιών ψυχής από την απρόσμενη φυγή μπήγοντας μαχαίρι σε αρμούς ζωής ξεφεύγοντας χώρες θλίψης…
Πυξίδα από μάλαμα Στις πληγές που μου αφήσαν στα πέλματα παλιοί έρωτες δυο φτερά έχουν φυτρώσει Δεν τα βλέπει ο καθένας Φανερώνονται μόνο σ' εκείνον που νιώθει τ' αόρατα…
Ψυχή I Γι’ αυτό το έσω είναι θέλω να με θες Γι’ αυτό που ήμουνα, που είμαι, που θα γίνω Τα εσωτερικά τοπία μου να δεις και ν’ αγαπήσεις Αφού…
Οι Ραφές Σε είδα στο κέντρο, Σεπτέμβρη μήνα, Πήγαινα στη Ζήνωνος για το λεωφορείο. Η φωνή σου σκούπιζε στάλες βενζίνης, Πίσσας και σκόνης απ’ το μέτωπό μου. «Το κεφάλι…
Σύννεφα πυκνά∙ γκρίζα σιωπή χειμώνα στο χώμα στάζει. Ψίθυροι Βοριά μες στης ελιάς τα φύλλα …
Τα πάρεργα του εγκλεισμού ή Annus Horribilis Ο εκπεσών Λίγα μένουν κάτω σήπονται. Το μαβί συναλγεί με τον ήχο των φύλλων του Παραδείσου * Το μυστικώς μηνυόμενο το κιάρο σκούρο…
Ξένος Για ποιαν αλληγορία ξεκινώντας κάποτε προχώρησα τόσο ξένος ανάμεσα στους ξένους μόνος ανάμεσα στους μόνους για ποιαν ολιγωρία της ψυχής Πάντα σε κατακρήμνιση γυμνάζομαι και μες στη…
IN MEMORIAM Μου στερέψανε την πηγή, για να ξεχάσω τη δροσιά. Μου κάψανε τις συστάδες των πεύκων, για να μη συνομιλώ με τον άνεμο. Μου μολύνουν τη θάλασσα και δε…
1. Χαράς τραπέζι στρώνουν τα ποιήματα μ’ αφράτο χιόνι. Λεπτές κουρτίνες κι η νύχτα παγωμένη τρυπώνει μέσα. 3. Πέπλο σκεπάζει το σώμα κρύας νύχτας. Χιονίζει άστρα. 4.…
ΔΕΛΤΙΟΝ ΚΑΙΡΟΥ Καιρός αίθριος, διεισδυτική στον ένδον χώρο ματιά Κατά τόπους νεφελώδης, συμπτώματα μελαγχολίας Ένα λαθραίο σύννεφο εμποδίζει την όραση Σποραδικές μπόρες, ίσως και καταιγίδες, τις βραδινές ώρες στα…
ALMA Ατακάμα έρημος άγουας καλιέντες το άλας της ζωής και στο βουνό το πιο ψηλό το παρατηρητήριο που το είπαν ALMA -όχι από την ψυχή μα από κάτι γράμματα…