Χρήστος Τσιάμης: ένα ποίημα
Το μεγάλο ξενύχτι μνήμη Γιάννη Βαρβέρη Ο θάνατος έχει πολλές μορφές. Ετούτη τη φυλάει για τους ποιητές. Κάνει πιάτσα με ταξί. Κι έναν μουχλιασμένο Σεπτέμβρη σταματάει ξαφνικά και παίρνει…
Το μεγάλο ξενύχτι μνήμη Γιάννη Βαρβέρη Ο θάνατος έχει πολλές μορφές. Ετούτη τη φυλάει για τους ποιητές. Κάνει πιάτσα με ταξί. Κι έναν μουχλιασμένο Σεπτέμβρη σταματάει ξαφνικά και παίρνει…
Άτιτλο Τί νὰ σοῦ πῶ; Τὰ πάντα ὁρίζονται ἀπὸ τὸ ἀόριστον. Ξέρεις, τὰ κύματα ἔχουν καμπύλες ἀγεωμέτρητες· τὰ δικά τους φράκταλ· ὅλα πορεύονται κατὰ τοῦ Ποσειδώνα τὰ κέφια (ἔχουν…
Είδα στον ύπνο μου έναν τόπο. Αρχαίο, όσο και η Ζάκρος. Ωραίο, όσο η Ελλάδα. Ένα τοπίο σε νησί, ίσως και όχι. Ήταν δίπλα στη θάλασσα ωστόσο. Σαν θέατρο έμοιαζε…
Ινστιτούτο « Rien Être » Είμαι μόνος. Γερνάω. Παχαίνω. Χάνω τα μαλλιά μου. Κανείς δεν με κοιτάζει στο δρόμο. Αισθάνομαι αόρατος. Για να περιποιηθώ τον εαυτό μου και να με μπουστάρω,…
Καλός παππούς Ηράκλειτος Πατέρας μου είναι ο πόλεμος Ο μόνος βασιλιάς Τον κόσμο όμως Τον έφτιαξε η μητέρα μου Η αιώνια φωτιά Όλα μες στο ποτάμι Πέφτουν και…
Άνοιξη πρωιμο-όψιμη Πώς να ζωγραφίσεις Μίαν ανθισμένην αμυγδαλιά; Δεν μπορείς καν Να τη σχεδιάσεις. Τα δέντρα έχουν την δική τους ζωή Κι ένα πείσμα που σού Ταιριάζει. * Ποιητής,…
Φλόγες Με το ένα πόδι στον τοίχο Και μόνη παρέα ένα στίχο Χρόνια επαναλάμβανες Με τα δυο πόδια στον τοίχο Έγινες και πάλι δίστιχο Και χρόνο απολάμβανες Όσο το…
Το μπαρ των αγγέλων Το μπαράκι καθαρτήριο ένα βήμα από τον παράδεισο. Στο ημίφως μαλλιά και μάτια παίρνουνε τόνο σκοτεινό. Έχεις γεύση ουρανού στις φλέβες κυκλοφορεί φως ιώδες. Ξέρω είσαι…
Μικρή εξωτερική σκηνή Πλάνο Ι Μέσα από τζάμι θολό Η νύχτα κόβεται στην πλάτη Και φλούπ, ανεβαίνει ένα φεγγάρι Ξυρισμένο και γυμνό Έτοιμο να γίνει βάσανο στην δυστοπία…
Ἐκκρεμὴς πάνω ἀπὸ ἕνα βάραθρο καθαρότητας ἡ ποίηση -παιδιόθεν τὸ μυστικὸ ποὺ δὲν λέω- ἀνήλικη βερβένα ὑπνώττουσα σὲ ἀναζήτηση κήπου τὰ ὀνόματα ἐπικαλεῖται τραυλὴ περπατώντας στὴν ἁλμυρὴ ἐπιφάνεια βυθιζόμενες…
Ονειροπόληση Όσο γερνώ όνειρο θαρρώ πως βλέπω Μέσα στο θαμπό μυαλό μου όλα φαίνονται ν' αλλάζουν... Συναισθήματα και σκέψεις δρόμοι, κτήρια, αλάνες φίλοι παιδικοί, γυναίκες έχουν…
Πόσο απομακρυνθήκαμε, για χρόνια, κι ας ζήσαμε τα νιάτα μας αρμονικά σαν συναγωνιστές αχώριστοι. Έπαψα τελικά να τον παρηγορώ, να νοιάζομαι για τα αισθήματά του κι ούτε τον συμβουλεύω…