Ίσως η θάλασσα Μεταξύ κενού και καινού μια ανυπόταχτη πολιτεία κατοικημένη από μυστικές παραστάσεις παραπέρα τίποτα ίσως η θάλασσα κι ένα άσπρο φουστάνι ξυπόλητο στα πέτρινα δρομάκια, στην άκρη γνώριμων…
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ Μέσα μου υπάρχει ένας άλλος ουρανός το ίδιο απέραντος κι αυτός δίχως αρχή και δίχως τέλος. Σύννεφα τον σκεπάζουνε συχνά. Αστέρια τον στολίζουν και φεγγάρια. Ήλιοι λαμπροί ανατέλλουν…
ΑΣΚΗΣΗ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ Κι όμως, κινείται. Κάτι το απειροελάχιστο προστίθεται Και αφαιρείται. Σημειώνω μια ανεπαίσθητη μετατόπιση. Μια επιτάχυνση στον ορατό Μια επιβράδυνση στον αόρατο κόσμο. Μάταιες δοκιμές πάλι και…
ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕΤΑ Η χρυσή τομή της ηδονής, μάλλον είναι ο τέλειος συνδυασμός ζωής και θανάτου, που μακρόσυρτα στοιχειώνει δωμάτια σε φθαρμένα σπίτια. Δυσανάλογη η ώρα με το φως…
I. Πιστοί και φέτος στο καθήκον, χάραμα θα ’ρθούμε προσκυνητές στην πέτρα, το χώμα να στολίσουμε με μια αγκαλιά φρέσκα χρυσάνθεμα κι ένα μεγάλο κόκκινο γαρίφαλο. Η σκέψη…
Στη βάρκα την στοίβαξαν, δέμα ανεπίδοτο χωρίς αξία και χωρίς όνομα. Στο νησί έβγαλε το σωσίβιο, της έδωσαν να φάει. Όταν τη ρώταγαν, τρέμαν τα λόγια της κακόηχα, ψευδά.…
ΑΦΗΣΑΜΕ ΚΑΤΑΚΟΙΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ Αφήσαμε κατάκοιτους τους προγόνους και αφουγκραστήκαμε το σύρσιμο του αγέρα να σαρώνει ακροπατήματα εκλάμψεις και υποψίες αγαλμάτων την ώρα που κατάσκιες οπτασίες παλινδρομούσαν στο σύμπαν.…
"Και με φως και με θάνατο", ακαταπαύστως. Αδιαλείπτως βαδίζουμε σε σπείρα ατέρμονος κοχλία. Χλομά, παγωμένα φεγγάρια φρουροί της νύχτας σε κήπους αγαπημένων, Ικέτες εκπλήρωσης παλιών και νέων προσδοκιών. Σ’…
Κοιτάζοντας γύρω αφουγκράσου το αναπάντητα δοσμένο, την ουτοπία σύλλαβε, αγγίζοντας των σωμάτων τα δελεαστικά αινίγματα. Στο λευκό περπάτα πισωβλέποντας την θάλασσα, πίνοντας του φεγγαριού τα κίτρα. Κι αν σ’ αποσπάσει…
Σου έφερα το δώρο μου ένα μικρό χαρακτικό πορτρέτο «Το κοριτσάκι που διαβάζει». Δεν το κρέμασες. Σε βλέπω συνεχώς μ’ έναν κανόνα ξύλινο να ευθυγραμμίζεις με στοργή στον τοίχο…
Ήταν το δίχως άλλο γεννημένος βασιλιάς. Με τις ρυτίδες μας αειθαλής και μέσα από τους φόβους μας αγέρωχος. Κι εμείς αιώνιοι ωτακουστές κάθε χρησμού του και θηρευτές του ασύλληπτου: έστω…
ΠΟΙΗΤΗΣ Ένα λεμόνι που απ’ το ακραίο πάθος γίνηκε κόκκινο, μα ελάχιστοι οι τολμηροί για να το κόψουν. (Πόσο μάλιστα να το δοκιμάσουν). Μια αλήθεια τόσο μεγάλη, που σαν κατάματα…
