Ο άνθρωπος και η θάλασσα

Άνθρωπε λεύτερε τη θάλασσα θε ν’ αγαπάς για πάντα!
Καθρέφτης σου είν’ η θάλασσα που βλέπεις την ψυχή σου
Στ΄ ατέλειωτο ξετύλιγμα του κύματός της πάντα
Το πνεύμα σου ισοδύναμο της πιο πικρής αβύσσου.

Στην αγκαλιά του ειδώλου σου σ’ αρέσει να βουτάς.
Με χέρια, με τα μάτια σου στην αγκαλιά την παίρνεις
Και κάποτε το βουητό ξεχνάει ακόμη και η καρδιά σου
Μπρος στη βουή του αδάμαστου και του άγριου στεναγμού.