Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ

Μου λες:

«Ο πατέρας θα με αφανίσει.

Ήδη μαζεύει μήλα στο καλάθι.»

Πόσο υπερβολικός είσαι μικρέ μου Φράντς.

Πόσο μικρός είσαι υπερβολικέ μου Φραντς.

Τον τελευταίο καιρό έχεις καταντήσει Χωρομέτρης.

Μ’ έναν ξύλινο χάρακα όλη μέρα μετράς τις διαστάσεις.

Φοβάσαι ότι τo ύψος και το πλάτος των τοίχων ελαττώνονται

κάποια στιγμή θα μας συνθλίψουν.

Χθες ξύπνησα αιφνίδια

στεκόσουν από πάνω μου

κι έπαιρνες τα μέτρα του κορμιού μου.

Σχεδιάζω τα φέρετρά μας, είπες.

Όταν σε είχα στην κοιλιά μου

αρθρόποδα περπατούσαν

στα μαύρα, πηχτά μου όνειρα.

Φοβόμουν ότι θα γεννήσω κατσαρίδα.

 

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ

Αν είχε άλλος πατέρας τη δική μου δύναμη

θα τον είχε σύρει προ πολλού στα δικαστήρια.

Ίσως μία Δίκη να του έκανε καλό.

Και μη θαρρεί πως δεν διάβασα το Γράμμα.

Έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες να τον σιδερώσω

μα δυστυχώς κάποια παιδιά είναι απ’ τη φύση τους τσαλακωμένα.

Βλέπετε, τα υπάκουα μού έφυγαν νωρίς.

Κανείς όμως δεν βλέπει την μαύρη τρύπα στο σακάκι.

Ένα βράδυ την ώρα που κοιμόταν

με μία τρόμπα πάλεψα να φουσκώσω το ασθενικό του σώμα

το έντυσα με στολή στρατιωτική

κι ύστερα τον ξύπνησα με μία σφυρίχτρα

και τον υποχρέωσα ξυπόλυτο να παρελάσει

στα κρύα πλακάκια της κουζίνας.

Μου το κρατάει ακόμα.

Σκαλίζει όλη μέρα γραμματάκια

που πολλές φορές διασκορπίζονται

με μια ριπή αέρα απ’ το ανοιχτό παράθυρο.

Και αυτά τα τεράστια μάτια στο χλωμό του πρόσωπο

αφύσικοι μεγεθυντικοί καθρέφτες

μερικές φορές βλέπω μέσα

τα στρογγυλά πορτρέτα των προγόνων μου

άηχα κουνούν τα χείλη

υποψιάζομαι ότι με προειδοποιούν για κάτι φοβερό.

Και ομολογώ.

Φοβάμαι τον Φραντς πιο πολύ από ότι αυτός εμένα.

 

ΦΕΛΙΤΣΙΑ ΜΠΑΟΥΕΡΣ

Εγώ η παραλίγο.

Η σχεδόν.

Η χάρτινη αρραβωνιαστικιά.

Με γράμμα προανάγγειλε τον ερχομό,

ετοιμασίες,

να στρωθούν χαλιά

να αεριστεί το σπίτι

να ετοιμαστούν εδέσματα.

Την τελευταία στιγμή αναβολή.

Βουβές κερένιες κούκλες

εγώ και η μητέρα με τα κολλαριστά φορέματα

και τον περίτεχνο κότσο

ακίνητες στον καναπέ

ο πατέρας όρθιος να κρατάει μετέωρο το ποτηράκι με κονιάκ

που θα πρόσφερε στον υποψήφιο γαμπρό.

Δύο φορές.

Γιατί τον πίστεψα;

Κάποιες φορές το σκοτάδι δύο ανθρώπων

ρευστοποιείται

συγχωνεύεται

κι ύστερα πολύτιμος λίθος δένει

σε δαχτυλίδι αρραβώνων.

 

ΦΡΑΝΤΣ

Ένοχος για όλα.

Προς υπεράσπισή μου όμως

οσμίστηκα το αίμα,

την παράξενη μηχανή της ιστορίας

που θα συνθλίψει τους υπήκοους

στην Αποικία,

τους αξιωματικούς με τις καλογυαλισμένες μπότες

τις αδελφές μου στα στρατόπεδα.

Πώς μπορεί ένας συγγραφέας να ερωτευτεί;

Πώς μπορεί να μην ερωτευτεί;

Οι γυναίκες πάντα με γοήτευαν.

Το φουρφούρισμα των φουστανιών τους

τα ωχρά τους μπράτσα

η μυρωδιά κανέλας.

Αγαπούσα τις σκιές τους

τη μεταξωτή υφή

τον τρόπο που διαχέονταν

υγρό μελάνι στις επιστολές.

Όμως ένιωθα ασφυκτικά

στα σπίτια τους

τα παραφουσκωμένα από πορσελάνες και ασημικά,

με τα συρτάρια στο σκρίνιο να ανοιγοκλείνουν

με το φράκο μου να μυρίζει καθωσπρέπει μούχλα

και τον φασιανό να ζωντανεύει στην πιατέλα.

Ναι έφευγα λίγο πριν. Καθώς. Ενώ. Ποτέ.

Ποτέ δεν τα κατάφερα να φύγω  απ’ τον Πύργο.

 

ΜΑΞ ΜΠΡΟΝΣΤ

Φοβόμουν μήπως διαλυθεί μέσα στο τσάι.

Η εικόνα του όταν έμπαινε μες στο δωμάτιο

θαρρείς και προβαλλόταν σε λευκό σεντόνι

ήταν και δεν ήταν

στεκόταν στην κοφτερή γωνία

που τέμνονται δύο κόσμοι

γι’ αυτό και η μύτη του μάτωνε συνέχεια.

Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω χρέη Αποστόλου.

Να διαδώσω το Ευαγγέλιο.

Αυτού του περίεργου φυματικού Θεού

που μπαινόβγαινε στα σανατόρια

κυκλοφορούσε με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο

και έβηχε αίμα στις σελίδες των βιβλίων του.

Αυτού, του αγαπημένου φίλου,

του συγγραφέα Φραντς Κάφκα.