ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
«Αγαπηθήκαμε / ο στίχος λέει / μεγάλη ευθύνη»
«Είμαι /εσύ / είσαι / εγώ / και / εσύ / είμαστε / ένα»
«´Ως την άκρη της αυτονομίας» και της ύπαρξης των εγώ και του κάθε εγώ μα και «ώς την άκρη του φόβου / στην όχθη της αγάπης», με το «άλφα το λαμπρότατο» των στιγμών της ένωσης ή της μη ένωσης των δύο εγώ αλλά και το τι αποκόμισε, τι πέρασε ή τι θα ήθελε να νιώσει και πώς βλέπει αυτή την ένωση εγώ με εγώ, βγάζει η ποιητική μαεστρία του βιβλίου «Ένα» της Σάρας Θηλυκού από τις εκδόσεις Νίκας .
Στα λογοπαίγνια και στης ιστορίας την αντιγονεία, αν ο όρος, η λέξη είναι δόκιμη – μπορεί και δοκιμή – βγάζει το ένα ιμάτιο των συναισθήσεων και στο μοναδικό κύμβαλον ζωής που πρέπει και εν δυνάμει και με ενσυναίσθηση αγάπης να ορίζει, να προσδιορίζει τον λόγο και το έργο των ανθρώπων και των σχέσεων τους ως διαβούλευση και ως στάση ζωής και μήνυμα με αποτέλεσμα να το μοιράζεται στην ποίηση και να το ντύνει προς ανάγνωση. Επομένως δημιουργός – αναγνώστης, δυο μισά κομμάτια. Μισές ζωές, μισά εγώ, χώρια και μισά στην κυριολεξία, μόνο με την ένωσή τους γίνονται ένα. Φιλοσοφικά, απλά, καίρια εξακτινώνεται στις γραμμές των ποιημάτων, η Αντιγόνη εμφανίζεται και πάλι στην γραφή της ως το μήνυμα και η υπογράμμιση της Αγάπης αλλά η σύγχρονη καθημερινότητα φιλτράρεται μιας και πολλά, πολλοί, πολλές μισές υπάρξεις κυκλοφορούν, ψάχνουν, ονειρεύονται το ένα, το καταλυτικό της ένωσης, της ψυχής με το σώμα, αλλά και αντιστρόφως. Το φέρνει δε στην φορά αλλά και στην ρυθμολογία των σιγανών και σημαντικών όψεων και στιγμιαίων στιγμών λυρικά και που όλοι λίγο πολύ, όλοι/ες έχουμε περάσει, νιώθουμε μισοί από απώλεια, από αδυναμία, από ναρκισσισμό, από μη ενσυναίσθηση και κυριολεκτικά ψαχνόμαστε, χανόμαστε…
Ως παρατηρήτρια εντολοδόχος των λέξεων, της εντός της πολιτείας, ώς την άκρη των συμφραζόμενων και των πτυχώσεων, ορά την αγάπη με το άλφα Λαμπρινό και το εξακτινώνει στην πολιτεία του τωρινού χρόνου. Επομένως υποκείμενο και αντικείμενο ένα. Ένα το ομούσιο, μουσικής και λόγου αποτέλεσμα, το πέρασμα στο άλλο, στον άλλο, στο άλλο ένα μοναδικό πρόσωπο. Ως ιστορία και βίωμα. Επομένως χάρισμα και μη φοβού το τι θα γίνει. Με μαθηματική ακρίβεια ποιητικής ιστορίας, το γινόμενο του είναι και του φαίνεσθαι υπό την επήρεια και φύση γυναικείας ενόρασης, εμπεριέχει μια ενότητα όλων των αισθήσεων. Στην άκρη του ένα, υπάρχει το γράμμα άλφα. Στο εν οίδα, στο εν οίδασι, όλος ο κόσμος ποθείται και πτοείται και ποιείται εν και επί των αισθημάτων και ό,τι κομίζουν στις ζωές στιγμές, στου έρωτα και στης απώλειας ταξίδια, γίνονται γραφές. Μέχρι τελικής πτώσεως, σαν αγάπη που γυρνάει την πλάτη στο μίσος, είναι μια μεγάλη κουβέντα που σαν να απλώνει το χέρι, χέρι ζητάει .
Οντότητες λοιπόν οι λέξεις, ατομικής μεν μέθεξης και σε όλων των πλαισίων τού είναι και θέασης ζωής, πνεύμα και πνοή, αλληλοϋπάρχουν. Είναι άλλωστε μια ακόμη συνέχεια και τούτο το βιβλίο των προηγούμενων της γράφουσας. Παράλληλα και κάθετα, ο καθρέφτης του ένα, είναι εν δυνάμει σε ένα ταξίδι προς ανάγνωση και αναψηλάφηση και βιωμάτων αλλά και των όποιων ενορατικών συναντήσεων . Ενός δωματίου, μιας ιστορίας, μιας κορύφωσης, μιας κορυφαίας πορείας, μιας ματιάς, ενός έρωτος, ενός θανάτου, μιας γεύσης, μιας συνέχειας που φτάνουν ώς την άκρη των αισθήσεων αγγίζουν την γη και τον ουρανό του ποτέ, του πάντα και του τώρα των όποιων επαφών. Σωματικά τα ταξίδια των λέξεων, σε ελεύθερο στίχο, νοηματικά αλληλομπλέκονται σε αφετηρίες πολλών ταχύτητων .
Μετά επέρχεται ως καταγραφή και επίγευση το ποτήριον της γραφής και της ανάγνωσης, γλυκόπικρο, φιλοσοφημένο, λυρικό. Τάδε έφη, τάδε δεν έφη, η εφημερία και η λεξιπαιγνεία, του ενός τότε, του ενός πάντα, στο τίποτε και στο τώρα των σχέσεων και των επαφών κάπως σαν κύκλος και ευθεία του χρόνου ζωής. Παρατηρήτρια του εντός τοπίου, στον ένα χρόνο των αισθημάτων, στο σύρσιμο της παράτασης και παράστασης των στιγμών ξεδιπλώνεται, τυλίγεται, ορά. Στο ένα και από το ένα. Το άλφα δηλαδή των αισθήσεων που ταλανίζουν και ψάχνουν την ιστορία αλλά και τη γραμματική των βιωμάτων για να για γίνουν συμπεράσματα και αφορμές μια άλλης ζωής. Η ζωή του ένα, του ομοούσιου, της πληρότητας, της ελεύθερης και μαγικής συνταγής των ανθρωπίνων επαφών, της Αγάπης. Μια αγάπη πρός το εγώ, τον Αλλο ή τον Διπλανό, την Διπλανή, την ιστορία,τη γραφή.
