Πικνίκ στην άμμο

 

 

Ξεκινούν το ταξίδι γεμάτοι από θυμό και μήνι

 

Το πανέρι τους από φοβερά δώρα ξεχειλίζει

που τους τα έχουν στείλει συγγενείς και φίλοι

από εκεί όπου ονειροπόλοι εφεύραν το πικνίκ.

 

Φτάνουν φουριόζοι με τις σιδερένιες άμαξες

εκεί που της πλατιάς της θάλασσας οι αύρες

έφερναν τραγουδιών φωνές στους ψαράδες,

γούρι για τα δίχτυα που έσερναν οι βάρκες.

 

 

Και στην άμμο τώρα οι πεινασμένοι φωνακλάδες

απλώνονται, και απλώνουν τα συμπράγκαλα τους.

για να κάνουν μπάρμπεκιου με ανθρώπινες σάρκες.

Χορταίνοντας κοιλιές χορταίνουν και τα μυαλά τους.

 

 

Κατόπιν όλη αυτή την ασχήμια ποιος την καθαρίζει;

Ο δήμος έχει εξαφανιστεί.  Πού;  Ουδείς το γνωρίζει.

Αυτό το πικνίκ θα μείνει μια μόνιμη ουλή στη μνήμη,

ανώφελα να υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να ξαναγίνει.

 

 

 

4 Απριλίου 2024

 

   

 

 

Οι δρόμοι που μας διασχίζουν

 

Ένας δρόμος κόβει το σώμα μου

Ένας δρόμος γεμάτος ανθρώπους

Και των ανθρώπων αυτών τα σώματα

τα κόβουν δρόμοι με λάκκους γεμάτους

θραύσματα από βόμβες που έσκασαν

και έσπασαν, με πάταγο, το σύμπαν.

Κομμάτια ανθρώπινα, ωμά πτώματα.

 

Ένας άλλος δρόμος διασχίζει το σώμα μου

γεμάτος κόσμο. Φωνές από θυμό και πόνο

για το μεγάλο το κακό στον πρώτο δρόμο,

αυτό το στυγνό ολοκαύτωμα χωρίς τέλος.

Στον δρόμο αυτό, υψώνουν στον ουρανό

τις γροθιές τους μην τυχόν και υπάρχει Θεός.

Γιατί οι προσευχές τους πέφτουν στο κενό.

 

Αυτός ο άλλος δρόμος που ξεκινάει κάθε πρωί

απ’ το όνειρο μου, τούτη την κολασμένη εποχή,

δεν βγάζει πουθενά.  Τελειώνει σ’ ένα αδιέξοδο.

Εκεί, όπου υψώνονται οι τοίχοι των κρυμμένων

αχόρταγων εγωιστών, και ληστών εκλεγμένων.

Οι φωνές που τον διασχίζουν, όμως, επιμένουν.

Κύμα το κύμα οι τοίχοι πέφτουν, αυτό το ξέρουν.

 

 

 

17 Μαρτίου, 2024

 

  

 

 

Όταν όλα τελειώσουν

 

 

Η τελευταία γενοκτονία δεν μεταδόθηκε τηλεοπτικά.

Η τιβί δεν ήταν ακόμα στη ζωή τους μια παρουσία.

Καταγράφτηκε σε εκατομμύρια νεκρά μάτια.

Δάκρυα που κυλούν από μέρες αρχαίες επάνω

σε πρόσωπα ζωντανά – οι ιστορίες που επιζούν.

Φωνές από μακριά, μεταβλητά αχνές,

φτάνουν μέχρις εδώ όπου στεκόμαστε.

Ο νους μας θα τα εξηγήσει αυτά όπως θελήσει.

 

Η σημερινή γενοκτονία δεν μεταδίδεται τηλεοπτικά.

Η τηλεόραση δημιουργεί σταθερά μια θολή κρούστα

επάνω στα κουρασμένα και ανυποψίαστα μάτια μας.

Αυτή η πορεία τρόμου μεταδίδεται απευθείας ψηφιακά.

Φιέστα μισών σωμάτων, λιωμένες σάρκες, κραυγές πείνας.

Όταν τελειώσουν όλα αυτά, πού θα γείρει η ανθρωπιά μας;

 

 

 

4-5 Φεβρουαρίου, 2024