1
Ι. Ἐπιθυμίες κοφτερές θορυβοῦν
ἀπέναντι σέ λιγοστές ἀνάγκες.
Παντοῦ γύρω ἀντικείμενα
ἄνευ ὑποκειμένων μοναξιά
καταμετροῦν, τή σιωπή ἀντηχοῦν.
Συνεπής συντροφιά ἡ παρουσία
τῶν ἀπόντων.
ΙΙ. Ὁ κόσμος μας καυχιέται
ἀσύστολα πού κατέβασε
στόν δρόμο τ’ ἀστέρια
καί στερήθηκε τήν πλωτή
νύχτα[1].
Δέν φοβᾶται καθόλου τοῦ
Οὐρανοῦ τή γύμνια
οὔτε τό ἀπομαγεμένο
στερέωμα νά ἀντικρίσει,
ὅταν κάποτε θά κοιτάξει
ψηλά ἀπό Ἀνάγκη.
- Ἀλλάζουν…
Στιγμές ἀλλάζουν χρόνια,
γέλια καί κλάματα –κρεμασμένα
ἐνθύμια- κοσμοῦν μέσα κι ἔξω
τόν καιρό πού ρέει ἀδιάφορος
γιά τούς ἐρέτες του.
Ἡ βαρύτητα χαράζει πάνω
στό σκαρί σχέδια μέ ἐμμονή
στή λεπτομέρεια.
Τά χρόνια ἀλλάζουν ἡμερολόγια.
Ἀνοίγουν ἀθόρυβα ρωγμές,
βαθαίνουν στό κορμί, τόν
πόνο του λιπαίνουν.
Σιγά σιγά ἀλλάζουν κι οἱ
ἔνοικοι, ἄλλοι πάνω ἄλλοι
κάτω…
Ὅλοι ἁρμονικά στόν κύκλιο
χορό τοῦ ἐφήμερου.
