Η Τζάκλιν Γούντσον ξεκινά την ιστορία της από τη δεκαεξάχρονη Μέλοντι, που ετοιμάζεται για την τελετή ενηλικίωσης της. Από εκεί μας πηγαίνει πίσω, στη μητέρα της Μέλοντι, την Άιρις, που τη γέννησε στα δεκάξι της, στον πατέρα της, τον Όμπρεϊ, στους παππούδες της. Μια ιστορία εκατό σχεδόν χρόνων ξετυλίγεται γύρω από τη συγκεκριμένη οικογένεια, μια ιστορία γεμάτη κοινωνικές αναφορές, προσωπικές επιλογές, προσδοκίες και ματαιώσεις.

Το «Κάτι αστραφτερό» είναι βιβλίο ενηλικίωσης, είναι βιβλίο κοινωνικό, είναι βιβλίο για τις φυλετικές διακρίσεις, για τη γονεϊκή ευθύνη, για τα λάθη και για τα πάθη των ανθρώπων, είναι βιβλίο υπαρξιακό. Η Γούντσον θίγει πάρα πολλά θέματα, χωρίς να χάνεται μέσα στην αφήγησή της, χωρίς να μπερδεύει ή να κουράζει, χωρίς να απομακρύνεται από τον στόχο της: είναι τόσο αληθινή η ιστορία που αφηγείται που καταφέρνει εύκολα να πάρει τον αναγνώστη από το χέρι και να τον βυθίσει στις ζωές των ηρώων.

Γλώσσα λιτή και απέριττη, ύφος ανεπιτήδευτο, σκέψεις-διάλογοι-γεγονότα που εναλλάσσονται, η γραφή της Γούντσον έχει ευχάριστο ρυθμό και τόσο συναίσθημα όσο χρειάζεται για να κερδίσει τον αναγνώστη. Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι αλλάζουν οι αφηγητές από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, ενώ αλλού έχουμε τριτοπρόσωπη αφήγηση και αλλού πρωτοπρόσωπη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε τα γεγονότα από όλες τις πλευρές, να νιώθουμε τους ήρωες, να βιώνουμε την αφηγούμενη ιστορία στο σύνολό της.

Οι ήρωες του βιβλίου είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, παλεύουν για την επιβίωση, αναζητούν την αγάπη. Κουβαλούν τις πληγές του παρελθόντος τους, έρχονται αντιμέτωποι με τις αποφάσεις των αγαπημένων τους προσώπων, ζουν με τα λάθη τους. Προσπαθούν να αυτοπροσδιοριστούν: άλλοι είναι ικανοποιημένοι με τα λίγα που έχουν, άλλοι θέλουν διαρκώς περισσότερα.

Με τρόπο δεξιοτεχνικό, η Γούντσον καταφέρνει να μας παρουσιάσει τον τρόπο με τον οποίο το κοινωνικό πλαίσιο και οι φυλετικές διακρίσεις επηρεάζουν τη ζωή των ηρώων. Και την ίδια στιγμή παρουσιάζει και την ατομική ευθύνη που έχει ο κάθε ήρωας όταν πρέπει να αποφασίσει για τη ζωή του.

Το «Κάτι αστραφτερό» έχει μια απίστευτη ειλικρίνεια, γι’ αυτό και αποτελεί μια δυνατή αναγνωστική εμπειρία. Είναι γεμάτο συναίσθημα –χωρίς να γίνεται μελό– και είναι απόλυτα τρυφερός ο τρόπος με τον οποίο οι ήρωες βιώνουν την αγάπη. Από την άλλη, οι σελίδες του κρύβουν και μια αδιόρατη θλίψη, την αίσθηση ότι πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα για τους ήρωες, αλλά τελικά δεν πήγαν. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στη ζωή.