Στοχάσου

Οι μαύροι δαυλοί θα ξανάρθουν

αργά δρασκελίζοντας του θερισμού τον χρόνο

νεκρούς ανέμους να σηκώσουν ξανά

Ποιος θ’ αντιμετωπίσει τις νεκρές ψυχές τους;

Μαραίνονται οι άνθρωποι τ’ άνυδρα καλοκαίρια,

φυλλοροούν τα όνειρά τους μέσα

στα μάτια της πυράς

κι η στάχτη σέρνεται φίδι στο χώμα.

Δάση, βουνά, λαγκάδια, κάμποι

Πόλεις.

Στοχάσου.

Ο πυρήνας είναι πυρκαγιά.

Ο πυρήνας, είναι αίμα.

Ανταριάζουν οι ουρανοί

τις κραυγές τους ακούς ίσαμε τη θάλασσα.

Τη γκρίζα.

Πρόσωπο δεν έχουν οι φυλλωσιές

μες στην αρρώστια ετούτη

καμένα στήθη βλασταριών

που δεν θα ξαναγεννήσουν.

Πονούν τα χελιδόνια.

Στοχάσου.

Στραμμένα στην ανατολή στέκονται τα παιδιά σου…

* * *

Χωρίς προειδοποίηση

ξυπνήσαν χθες τα μάτια τ’ ουρανού

μέσα στη νύχτα

Δόρατα καρφώθηκαν στα βάθη της ομίχλης

κι αρχίσαν να γεννούν

αυλάκια ανάμεσα στις στάχτες

χειμάρρους πάνω στην καμένη γης

χωρίς προειδοποίηση

ένας θρήνος ίσαμε τη θάλασσα

* * *

Απών ο ήλιος

ένα πλεούμενο μονάχα στ’ ανοιχτά

για να θυμίζει τους παλμούς της ζωής μας

Πόσο σιωπηλό το χέρι του σκοταδιού…

όπως απλώνεται

τον πυρετό της μέρας για να σβήσει

Κόμποι ιδρώτα στο μέτωπο του φεγγαριού

χλωμού, που ανασαίνει

Η γη είναι καυτή και το φεγγάρι κρύο

η γη πεθαίνει και το φεγγάρι κλαίει

καθώς ακούγεται ο ρόγχος της ψηλά

Απών ο ήλιος της ζωής μας

ένα πλεούμενο μονάχα στ’ ανοιχτά

για να θυμίζει τους πρωτινούς παλμούς μας

******