έρωτα πορθητή

εσύ ουσία αυτοφυής αυτούσια

κι ελλειπτική κι ανολοκλήρωτη

μήτρα συν – κίνησης

εσύ αυτόφωτη πνοή επιθυμίας

λουσμένη στης νύχτας τα μυστήρια

νυμφεύεσαι το θάμπος και γεννάς γαλαξίες

στεργιώνεις το στερέωμα

εσύ αυθύπαρκτο κι αυτόνομο

γλυκόπικρο ερπετό, ακατανίκητο[1]

εισβάλεις και μου παίρνεις το νου

και με πετάς φύλλο σε περιδίνηση

στων παφλασμών σου  το λίκνο

και μ’ ανυψώνεις στα σύμπαντα

και με καταβαραθρώνεις στο χάος

έρωτα πορθητή πόθε απόρθητε

έρχου ευλογημένε κι ανελέητε έρχου

*Το «έρωτα πορθητή» αποτελεί τη συμμετοχή μου στο 2^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Σερρών, 22-24/11/2024, συγκεκριμένα στην 3^η θεματική που αφορά σε συνομιλία με το ακόλουθο χορικό απόσπασμα από την χαμένη τραγωδία του Ευριπίδη «ΠΕΙΡΙΘΟΥΣ», 430-420 π.Χ.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 593 Ν

σὲ τὸν αὐτοφυᾶ, τὸν ἐν αἰθερίῳ

ῥύμβῳ πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ’,

ὃν πέρι μὲν φῶς, πέρι δ’ ὀρφναία

νὺξ αἰολόχρως ἄκριτός τ’ ἄστρων

ὄχλος ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει…

Εσύ ο αυτοφυής,

ο αγέννητος κι αιώνιος

Εσύ που την ουσία των πάντων έµπλεξες σε αιθέρια περιδίνηση

Εσύ που από τη µια το φως

κι από την άλλη η αστροφεγγιά τής µαύρης νύχτας σ’ αγκαλιάζουν

ενώ αστέρια αµέτρητα τριγύρω σου χορεύουν…

(Από το χαµένο έργο

ΠΕΙΡΙΘΟΥΣ

430-420 π.Χ.

Απόδοση: Γιώργος Ανδρέου)

[1]              Σαπφώ: απ. 130 L-P,  Αν Κάρσον, Έρως ο γλυκόπικρος, Δώμα, 2019, σ. 15