Η Αναστασία Χρυσαφίδου-Καλφέλη στο αφήγημά της με τίτλο «Πιο πέρα από το πέρα», (εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, 2024, σ. 211) ως άλλος Οδυσσέας συνομιλεί με τους τεθνεώτες μόνο που δεν κατεβαίνει η ίδια στον Άδη, αλλά ενδυόμενοι το σαρκίο τους την επισκέπτονται μεταμεσονύκτια οι ίδιοι σε έναν επίγειο χώρο ειδικά διαμορφωμένο για τις συναντήσεις τους μαζί της. Η Χρυσαφίδου-Καλφέλη εμπνευσμένη από τη νέκυια του Ομήρου και άλλων κλασικών, όπως αναφέρει στις σημειώσεις του βιβλίου, επινοεί έναν ευφάνταστο τρόπο για να μιλήσει για γνώριμους και αγαπημένους αναχωρητές.

Η συγγραφέας με ένα εντυπωσιακά ρέοντα λόγο άλλοτε τριτοπρόσωπο και άλλοτε πρωτοπρόσωπο, όπου με διάχυτο χιούμορ κάνει πιο ανάλαφρο το δύσκολο θέμα του θανάτου και των νεκρών, αφηγείται στιγμιότυπα ή σημαντικά και ανομολόγητα γεγονότα προσώπων που χαράχτηκαν στη μνήμη της.

Στον πρόλογο ενημερώνει ότι κίνητρο για τη συγγραφή του βιβλίου αποτέλεσαν υπαρξιακά ερωτήματα σχετικά με την ομορφιά της ζωής και το ασύλληπτο μυστήριο του θανάτου. Σ’ αυτό το εγχείρημά της έχει ως βοηθό της τον αγαπημένο της θείο Αντώνη, όπως αναφέρεται στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ο οποίος μεσολαβεί και ρυθμίζει τις συναντήσεις της με τους νεκρούς.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου με την βοήθεια και καθοδήγηση του θείου Αντώνη παρουσιάζονται πρόσωπα από τη γειτονιά, ενώ παράλληλα σκιαγραφείται με ρεαλισμό και ζωντάνια το αστικό τοπίο της δεκαετίας του ’70 με την ανέγερση των πολυκατοικιών και την άλωση της μονοκατοικίας και της παραδοσιακής ελληνικής γειτονιάς.

Στο τρίτο μέρος το ρόλο του θείου αναλαμβάνει η γιαγιά Κατίνα. Εδώ οι αφηγήσεις είναι κυρίως πρωτοπρόσωπες και αφορούν σε προσφιλή συγγενικά πρόσωπα πολλά από τα οποία έφυγαν από τον επίγειο κόσμο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες πολέμου, κατοχής, προσφυγιάς ή μετανάστευσης παραμένοντας άταφα και τα οποία μας μεταφέρουν στο κλίμα της κατοχής, του εμφύλιου σπαραγμού και του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Η συγγραφέας δίνει την δυνατότητα στους προσφιλείς νεκρούς να μιλήσουν για τον τρόπο του αδόκητου χαμού τους που ήταν άγνωστος για τους οικείους τους σαν μια ελάχιστη τιμή στα άταφα κορμιά τους.

Στον επίλογο αναφέρεται με  συγκίνηση και λυρισμό στον άδικο χαμό των νέων στα Τέμπη.

Ο ευφάνταστος τρόπος που η συγγραφές Αναστασία Χρυσαφίδου-Καλφέλη επινοεί, μέσα από τον οποίο δίνει λόγο σε γνωστούς και προσφιλείς αναχωρητές, αναβιώνοντας το μεταπολεμικό κοινωνικό και πολεοδομικό αστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης κεντρίζει το ενδιαφέρον προσφέροντάς αναγνωστική απόλαυση.