Μεσημέρι. Η Αΐσα προσφέρει τις υπηρεσίες της ως νοσηλεύτρια σε μία από τις ιατρικές υποδομές της Γάζας. Τα περιστατικά πληθαίνουν από τις αεροπορικές επιθέσεις, το ιατροφαρμακευτικό υλικό εξαντλείται λόγω των αποκλεισμών, το ανθρώπινο δυναμικό στα όρια της εξάντλησης, χωρίς όμως να σκέφτεται στιγμή να λιγοψυχήσει. Ο πόλεμος μαίνεται και ο μαρτυρικός παλαιστινιακός λαός υποφέρει. Η Αΐσα αλαφιασμένη τρέχει στα επείγοντα περιστατικά, πάντα στο πλευρό των βαριά τραυματισμένων τη στιγμή που ένας εκκωφαντικός θόρυβος σταματά τον χρόνο και απομονώνει όλους τους ήχους από την Αΐσα που μαρμαρωμένη κοιτάζει απ’ το παράθυρο ένα σύννεφο πυκνού καπνού ν’ αναδύεται από το σχολείο, το οποίο καλύπτεται απ’ το γκρίζο νέφος. Η Αΐσα πετιέται έξω. Λαχανιασμένη φτάνει στο σχολείο αναζητώντας τον Μαχμούντ, τον επτάχρονο γιο της. Κι άλλοι γονείς πανικόβλητοι τρέχουν πάνω στα ερείπια ψάχνοντας τα παιδιά τους. Τον βρίσκει στα χαλάσματα. Το χτύπημα ακαριαίο στο κεφάλι, τα αίματα παντού. Η Αΐσα τυλίγει το άψυχο κορμάκι του με τη βαμβακερή καφίγια της. Πνίγει τα δάκρυα μέσα της, δεν έχει χρόνο να κλάψει. Με τον γιο της αγκαλιά τρέχει δίχως προορισμό. Οδύρεται και ξεσπά δίπλα απ’ το παράταιρο γατάκι του Banksy, όταν βλέπει από μακριά τον κατοχικό στρατό να επελαύνει άτεγκτος δολοφονώντας αμάχους. Το μακελειό συνεχίζεται…