Σε ξαναβρίσκω.
Μικρή κόρη τ’ ουρανού
ορείχαλκη μες στις πυκνές σιωπές.
Χρυσάφι του Ήλιου
άργυρος της Σελήνης
ισορροπούνε
στο ηλέκτρινο κράμα του κορμιού.
Σε ξαναβρίσκω.
Πρώτη φορά δροσιά
καίει τόσο τις πληγές μου.
Ίσως κάποτε λησμονήσω γεύση των χειλιών
τώρα το πρόσωπό Σου στα χέρια φωτεινό.
Φυλλώματα τρέμουν και με συγκλονίζουν
παρασύρουνε στην κίνησή τους.
Κατεβαίνω στα πηγάδια μάτια Σου
ο Κόσμος παίρνει χρώμα μελιού
ορατός μες στη διαφάνειά τους.
Πορεύομαι μεσ’ από αψίδες επίμονες
προς το ακίνητο κέντρο
και Σε συναντώ.
Μορφές προβάλλονται και χάνονται
στη διαδοχή του καιρού.
Βλέπω το αληθινό μου πρόσωπο.
Σμίγω βαθιά θαμμένη συνείδηση
αστραφτερές στοές του νου
ξανάρχομαι στη ζωή.
Κάθε που Σε ανταμώνω
είναι βροχή σε δρόμο σκοτεινό
κόμη καταιγίδας
υδάτινα φορέματα Μιλήτου.
Υγρά βλέμματα με διαπερνούν
με σφραγίζει το ρευστό Σου στόμα.
Υπόγειο ποτάμι Σε ανεβαίνω.
Οδηγείς σε υποθαλάσσιες κοιλάδες
ύφαλους έρωτες ιθύφαλλους
στην έκπληξη μεγάλων βυθών.
Τι θ’ απομείνει από το αγκάλιασμά μας;
Με τη μελαγχολία
άδειας αίθουσας καλοκαιριού
ανθίζω στον πυρήνα
πυρκαγιάς που είσαι.
*********************************************************************************
Ελένη: ελέναυς έλανδρος ελέπτολις
Τι είναι μέσα στα μάτια Σου
με του Φθινόπωρου το φως
παίρνουνε το ύφος της βροχής;
Σχίζομαι στα δυο να Σε λατρέψω.
Μορφή κόρης και μητέρας
μιλάς με αριθμούς και σχήματα
ήχους και λουλούδια.
Διψώ τη σάρκωσή Σου
στήθια λαμπερά
σάρκας κάθε πόρο που παραγωγίζεται
ή αλλιώς λεία καμπύλη του κορμιού.
Διψώ νεαρά νερά της φύσης Σου
ήλιους δίδυμους δωρητές ζωής.
Διψώ φλόγες γαλανές
ανθίζουνε στο ερωτικό Σου λίκνισμα
ίνες διάφανες και φωτεινές
πάντα Σε δένουνε μαζί μου.
Σε διψώ σ’ ερήμους μέρας σκυφτής.
Με αφήνεις να πορεύομαι γεμάτος πληγές
από προδοσία σε προδοσία
ψυχή ξοδεμένη σε αυτό τον κόσμο.
Θλίψη μέσα στα μάτια Σου
με του Φθινόπωρου το φως
παίρνουνε το ύφος της βροχής.
