- ΥΛΙΚΟ
Ο David Brooks γεννήθηκε Αύγουστο του 1961 (ετών 63 σήμερα) στο Τορόντο του Καναδά, με Αμερικανική-Καναδική υπηκοότητα. Είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος, ποιητής. Έχει εργαστεί στα: Wall Street Journal, The New York Times, PBS News Hour κ.ά. Τα τελευταία του βιβλία:
Editor, Backward and Upward: The New Conservative Writing.
Bobos in Paradise: The New Upper Class and How They Got There.
On Paradise Drive: How We Live Now (And Always Have) in the Future Tense.
The Social Animal: The Hidden Sources of Love, Character, and Achievement.
The Road to Character.
The Second Mountain: The Quest for a Moral Life.
How to Know a Person.
*
David Brooks / Yes
You know how
just before we die
our whole life is supposed
to flash before our eyes?
Well, should that happen, we’d surely have,
while it is flashing,
to come to that moment when our whole life
flashes before our eyes,
and while that was happening
all over again, we’d come again
to that same moment, and so on,
which is only to say that, while I know
this might not have been good enough for Zeno
and that it’s a certainty
that death happens anyway, for that one
minute, when that thought came
and I imagined
living this life
over and over,
I said to myself, despite
all the effort, all the
pain of it,
despite
all that has happened
and is likely to
again and again,
Yes, I thought, as I was watching you
getting ready for bed tonight,
Yes, though I knew
even then
it was crazy beyond measure,
Yes, I would, Yes,
Please, Yes.
*
David Brooks / Ναι
Ξέρεις πως
λίγο πριν πεθάνουμε
όλη μας η ζωή υποτίθεται
ότι αστράψει μπροστά στα μάτια μας;
Λοιπόν, αν συμβεί αυτό, σίγουρα έπρεπε,
ενώ αναβοσβήνει,
να έρθουμε σε εκείνη τη στιγμή που όλη μας η ζωή
αστράφτει μπροστά στα μάτια μας,
και ενώ αυτό συνέβαινε
ξανά, θα ερχόμασταν ξανά
την ίδια στιγμή και ούτω καθεξής,
που σημαίνει μόνο αυτό, ενώ ξέρω
αυτό μπορεί να μην ήταν αρκετά καλό για τον Ζήνωνα
και ότι είναι σίγουρο
ότι ο θάνατος συμβαίνει ούτως ή άλλως, για εκείνο
το λεπτό, όταν ήρθε αυτή η σκέψη
και φανταζόμουν
ζώντας αυτή τη ζωή
ξανά και ξανά,
είπα μέσα μου, παρ’
όλη την προσπάθεια, όλο τον
πόνο της,
παρ’
όλα αυτά που έχουν συμβεί
και είναι πιθανό να συμβούν
ξανά και ξανά,
Ναι, σκέφτηκα, καθώς σε παρακολουθούσα
να ετοιμάζεσαι για ύπνο απόψε,
Ναι, αν και το ήξερα
ακόμα και τότε
ήταν τρελό πέρα από κάθε μέτρο,
Ναι, θα ήθελα, Ναι,
Παρακαλώ, Ναι.
*
- ΣΧΟΛΙΑ
Το “Yes” του David Brooks βασίζεται, όπως και αρκετά άλλα ποιήματα σήμερα, στο ‘mise en abyme’ που συναντάμε στα παράδοξα -όπως του Ζήνωνα- που περιλαμβάνουν άπειρη επανάληψη/ αναδρομή. Το mise en abyme είναι γαλλικός όρος και κυριολεκτικά σημαίνει «τοποθετείται στην άβυσσο». Ο όρος έχει αναπτύξει μια σειρά από ιδιαίτερες αντιλήψεις στη σύγχρονη κριτική, δεδομένου ότι τον χρησιμοποίησε ο André Gide. Η πιο κοινή αίσθηση της φράσης είναι αυτή που περιγράφει την οπτική εμπειρία τού να στέκεσαι ανάμεσα σε δύο καθρέφτες, βλέποντας μια απεριόριστη αναπαραγωγή της εικόνας κάποιου, αλλά η φράση έχει πολλές άλλες έννοιες στον τομέα των δημιουργικών τεχνών και της λογοτεχνικής θεωρίας. Στη Δυτική ιστορία της τέχνης, το ‘mise en abyme’ είναι μια τυπική τεχνική στην οποία μια εικόνα περιέχει ένα μικρότερο αντίγραφο από μόνη της, σε μια ακολουθία που φαίνεται να επαναλαμβάνεται απεριόριστα –πρόκειται για αυτο-ομοιότητα υπό κλίμακα επ’ άπειρον και παραπέμπει στη Θεωρία του Χάους. Το ‘recursive’ (επανάληψη/ αναδρομή) είναι ένας άλλος όρος για αυτό.
Ο David Brooks λοιπόν ρωτά: Τι γίνεται αν, στην τελευταία μου στιγμή στη γη, ολόκληρη η ζωή μου αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια μου, συμπεριλαμβανομένης αυτής της τελευταίας στιγμής, που ολόκληρη η ζωή μου αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια μου, και έτσι επ’ άπειρον; Μπορούσε η ζωή μου να επανεξεταστεί απείρως; Η απάντησή του: Ναι, γιατί εσύ η αγαπημένη είσαι μέσα σε αυτή.
