1. ΥΛΙΚΟ

Ο Ronald (Ron) Wallace/ Ρόναλντ Γουάλας είναι Αμερικανός ποιητής, μυθιστοριογράφος και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε το 1945 (ηλικία 79 έτη) στο Σένταρ Ράπιντς, Άϊοβα, ΗΠΑ. Ο Wallace είναι ο ιδρυτής και συν-διευθυντής του Προγράμματος Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison, όπου είναι καθηγητής ποίησης και Αγγλικών. Έχει επίσης διατελέσει διευθυντής του Ινστιτούτου Δημιουργικής Γραφής του Ουισκόνσιν.

Αναφέροντας την Emily Dickinson ως την πρώτη του επιρροή, ο Wallace χρησιμοποιεί φόρμες για να εξερευνήσει φυσικά και οικιακά θέματα με χιούμορ και λυρισμό. Είναι συγγραφέας πολυάριθμων ποιητικών συλλογών, συμπεριλαμβανομένων των For a Limited Time Only (2008), Long for This World: New & Selected Poems (2003) και του Time’s Fancy (1994), καθώς και της συλλογής ιστοριών Quick Bright Things: Stories (2000). Η κριτική του γραφή περιλαμβάνει το God Be With the Clown: Humor in American Poetry (1984), The Last Laugh: Form and Affirmation in the Contemporary American Comic Novel (1979) και Henry James and the Comic Form (1975). Ο Wallace επιμελήθηκε επίσης την ανθολογία Vital Signs: Contemporary American Poetry from the University Presses (1989). Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία.

*

Ronald Wallace / Chaos Theory

Strange Attractors

Our vision is simply not large or small enough
to encompass love’s fractal geometry.
Who can know the motion of whorl within whorl
entrancing that paradoxical coastline, the changing
habitat of rabbits, the possibility that,
in the clockwork attraction of the solar
system, some heavenly body may not appear
every few million years, to throw all our
calculations asunder? Which says something
for randomness, which has its own hopeful
story. It’s just that the patterns of love
and loss are so limitless that chaos
makes its own beautiful picture in which
we are neither (for all our grand needs
and egos) first cause nor unrepeatable.
We are uniquely strange attractors, love’s
pendulum point or arc, time’s shape or fancy,
in a system with its own logic, be it
the cool elegance of eternity, or
the subatomic matrix of creation and decay.

Ρόναλντ Γουάλας / Θεωρία του Χάους

Παράξενοι Ελκυστές

Το όραμά μας απλά δεν είναι αρκετά μεγάλο ή μικρό

να συμπεριλάβει τη Γεωμετρία των Φράκταλ της αγάπης.

Ποιος μπορεί να γνωρίζει την κίνηση του στρόβιλου μέσα στο στρόβιλο

γοητεύοντας εκείνη την παράδοξη ακτογραμμή, την αλλαγή

του βιότοπου των κουνελιών, την πιθανότητα

στον ωρολογιακό μηχανισμό της έλξης του ηλιακού

συστήματος, κάποιο ουράνιο σώμα μπορεί να μην εμφανίζεται

κάθε μερικά εκατομμύρια χρόνια, να πετάμε όλους μας

τους υπολογισμούς κομματιασμένους; Που κάτι λέει

για την τυχαιότητα, που έχει τη δική της ελπιδοφόρα

ιστορία. Απλώς τα πρότυπα της αγάπης

και η απώλεια είναι τόσο απεριόριστη που το χάος

κάνει τη δική του όμορφη εικόνα στην οποία

δεν είμαστε κανένα από τα δύο (για όλες τις μεγάλες μας ανάγκες

αι τα εγώ) πρώτη αιτία ούτε ανεπανάληπτη.

Είμαστε μοναδικά παράξενοι ελκυστές, της αγάπης

σημείο ή τόξο εκκρεμούς, σχήμα του χρόνου ή φαντασίας,

σε ένα σύστημα με τη δική του λογική, είτε αυτό είναι

η δροσερή κομψότητα της αιωνιότητας, ή

η υποατομική μήτρα της δημιουργίας και της αποσύνθεσης.

*

2. ΣΧΟΛΙΑ

(i) Μεταξύ των καλύτερων ποιημάτων που περιλαμβάνονται στην ανθολογία αναφοράς Strange Attractors: Poems of Love and Mathematics, Edited By Sarah Glaz, Joanne Growney, είναι το “Chaos Theory” του Ronald Wallace. Εν προκειμένω, το Chaos Theory (Θεωρία του Χάους) συνίσταται από τρία υπο-ποιήματα:

1. Sensitive Dependence on Initial Conditions (Ευαίσθητη εξάρτηση από τις αρχικές συνθήκες)
2. Love’s Discrete Nonlinearity (Διακριτή μη-γραμμικότητα της αγάπης)
   3. Strange Attractors (Παράξενοι ελκυστές).

Στην παρούσα ανάρτηση παρουσιάζεται το τρίτο υπο-ποίημα, από το οποίο έχει πάρει τον τίτλο όλη η ανθολογία, διότι η Θεωρία του Χάους και οι Παράξενοι Ελκυστές έλκυσαν το ενδιαφέρον όχι μόνο των επιστημόνων αλλά και των μορφωμένων ανθρώπων του γενικού πληθυσμού.

(ii) Η Θεωρία του Χάους είναι ένας τομέας στα Μαθηματικά, με διάφορες εφαρμογές σε κλάδους επιστημών. Χάος έχουμε όταν το παρόν καθορίζει το μέλλον, αλλά η προσέγγιση του παρόντος δεν προσδιορίζει κατά προσέγγιση το μέλλον. Ένας κοινά αποδεκτός ορισμός λέει ότι, για να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά ενός συστήματος ως χαοτική, πρέπει να έχει τις ακόλουθες ιδιότητες:

1. πρέπει να παρουσιάζει ευαίσθητη εξάρτηση από τις αρχικές συνθήκες
2. πρέπει να είναι τοπολογικά μεταβατικό
3. πρέπει να εμφανίζει ένα πυκνό σύνολοπου αποτελείται από όλες τις περιοδικές τροχιές του συστήματος.

Η Θεωρία του Χάους μελετά τη συμπεριφορά ορισμένων μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στις αρχικές συνθήκες, ένα αποτέλεσμα το οποίο ευρέως αναφέρεται ως το ‘φαινόμενο της πεταλούδας’. Οι ελκυστές που προκύπτουν από τα χαοτικά συστήματα, που είναι γνωστοί ως παράξενοι ελκυστές, έχουν μεγάλη λεπτομέρεια και πολυπλοκότητα. Παράξενοι ελκυστές συμβαίνουν και στα συνεχή δυναμικά και σε ορισμένα διακριτά συστήματα. Οι παράξενοι ελκυστές έχουν συνήθως μια φράκταλ δομή και μία μορφοκλασματική διάσταση.

(iii) Το “Chaos Theory” του Ronald Wallace αντικατοπτρίζει μια ευαισθησία που διαμορφώνεται πραγματικά από το κοσμοείδωλο της σημερινής Κοσμολογίας. Ποιο είναι το νόημα της Σωκρατικής προσπάθειας να διακρίνει τους νόμους που διέπουν την ιδιωτική ζωή κάποιου, ρωτά ο Wallace, όταν σκεφτόμαστε για το σύμπαν, σε κάθε επίπεδο από το υποατομικό έως το γαλαξιακό, έχοντας πια εγκαταλείψει την ιδέα του ντετερμινισμού;