Πλοκάμια πελώριου χταποδιού
χτυπούν στα μέσα
του ατέλειωτου καλοκαιριού
τα τρικυμισμένα νερά
ενός κόσμου που φθίνει.
Έσμιξε το γαλανό της θάλασσας
με το σκοτεινό του νυχτερινού ουρανού
σε απροσδιόριστα ρεύματα
μιας εποχής που βρυχάται
μιας εποχής που φοβάται
να αντικρίσει το αποκρουστικό της αύριο.
Χώρες που ζείτε το νεκρό σας μέλλον,
Ράκη μελανά, κρεμασμένα σε αποσυνθεμένα μέλη βρυχάσθε
σε υπόγειες στοές
κυλιέστε σε υπόγειες ροές,
ζωή ζητώντας σε μιαν ανάσταση που αρνείται να φανεί.
Χώρες του σκότους και του κεραυνού,
Χώρες του ατιμασμένου Δίκαιου
και της απρόβλεπτης απειλής
ποιος ο κυβερνήτης σας;
Πού το αίμα των παιδιών σας;
«Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι,
όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν».
