Ουκ εν πολέμω θνήξεις

Ύπνος με διακοπές και όνειρο αλλόκοτο. Μόνος, ντυμένος στα μαύρα, σε δάσος με δέντρα πυκνά. Χέρια απλωμένα σε σχήμα σταυρού ή ικεσίας. Κάτι μου ψιθυρίζουν τα δέντρα γερμένα πάνω μου, για κάτι με προειδοποιούν. Κάτι νιώθουν που δεν νιώθω, αλλά λέξεις να το πουν δεν έχουν.

Ένα σμήνος πουλιών περνά κυνηγημένο κι αμέσως ο ήχος της σφαίρας, σύριζα σφυρίζει πλάι στο κεφάλι μου. Ένα αγριοπερίστερο, λευκό σαν το χιόνι, πριν προλάβει να κρυφτεί, να φύγει, πέφτει νεκρό στα πόδια μου. Για ώρα το ματωμένο του φτερό στροβιλίζεται μπροστά στα μάτια μου, πριν το αγκαλιάσει η γη.

Χάθηκε ο ήλιος, καταμεσήμερο, βούλιαξε το δάσος στο σκοτάδι, έπεσα εγώ με το πρόσωπο στο χώμα, με αίμα στα χέρια, ώρα πολλή.

Κι εκεί στο ίδιο όνειρο

προτού ξυπνήσω έντρομος

πεσμένος καθώς ήμουν στης απελπισίας το στρώμα

από βάθος άγνωστο μια φωνή χωρίς φωνή

σιγή βοώντος εν τη ερήμω

να με βεβαιώνει με ελπίδα.

Ησύχασε σήκωσε τα μάτια κοίτα με.

Όσο με αγαπάς

όσο με εμπιστεύεσαι

όσο κρατιέσαι πάνω μου

θα ανασταίνεται το λευκό περιστέρι.