Νύχτα

που μου έπεσαν όλα τα αστεράκια πάνω στο παρμπρίζ,

και είδα το μέλλον

από την οθόνη του.

Αισιοδοξία,

σίγουρη στην αστοχία της,

όπως όταν βάζουμε ταχύτητα

και σκίζεται το παραπέτασμα τ’ ουρανού,

καθώς οι ρόδες ορμούν να γυρίσουν

σε ένα ολόκληρο τίποτα χιλιάδες φορές.

Κι ύστερα ο έρωτας ο πολύφημος

από κάφτρες και μικρές πυρκαγιές στολισμένος

τύφλωσε για ένα βράδυ το νου,

χάραξε φωτεινά στιχάκια στο κάρβουνο.

Όλο έρχομαι κι επανέρχομαι,

σε εκείνη τη νύχτα

που τα όνειρα

θρονιάστηκαν στα δροσερά καθίσματα του αυτοκινήτου

κι ένας γήινος άτρωτος θεός

τραγούδησε έναν αθάνατο ύμνο στην θνητότητα.

Τότε όλοι βγήκαμε ταυτόχρονα από τα αμάξια μας

και κοιταχτήκαμε μέσα από τους καθρέπτες της θάλασσας.

Την αδειάσαμε από αστερισμούς

κλαίγοντας μέσα της, μπαίνοντας στο σώμα της βαθιά,

χαρούμενοι και νέοι.