Η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιάννη Στεφανάκι, από τις εκδόσεις Καστανιώτη αποτελείται από τρεις ενότητες: «Προσευχή για το χώμα και τη βροχή». «Στις ουρές τη μέρα σου ξοδεύεις». «Για ποιο όνειρο», σε σύνολο 37 ποιημάτων. Κάθε ενότητα ξεκινάει με ένα χαρακτικό του ίδιου του ποιητή και χαράκτη.
Ο Γιάννης Στεφανάκις είναι ένας αξιοσημείωτος ζωγράφος και ποιητής της ελληνικής λογοτεχνίας. Η ποίηση του αντικατοπτρίζει έναν βαθύτατο και συναισθηματικό κόσμο, με έμφαση στα περιθώρια της ανθρώπινης ύπαρξης και την αναζήτηση του νοήματος της ζωής.
Οι ποιητικοί στίχοι του Στεφανάκι είναι συχνά αλληγορικοί και απαιτούν από τους αναγνώστες να είναι ευαίσθητοι και αποδέκτες της ποίησης. Τα ποιήματά του εκφράζουν την αίσθηση της ψυχής στον πολυδιάστατο κόσμο των συναισθημάτων και τη σύγκρουση του ανθρώπου με τα κακώς κείμενα σε έναν κόσμο σχετικά αδιάφορο. Παλεύει η γραφίδα του να αποτυπώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον άνθρωπο να αισθάνεται την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία.
Ο Στεφανάκις είναι επίσης γνωστός για την ζωγραφική του. Οι πίνακές του αντανακλούν την ίδια ατμόσφαιρα και τον πνευματικό κόσμο που αναδύεται από την ποίησή του. Χρησιμοποιεί έντονα χρώματα και ένα αφηρημένο στυλ, που δίνει έμφαση στην εξέλιξη του συναισθηματικού και πνευματικού κόσμου του.
Συνολικά, η ποίηση και η ζωγραφική του Γιάννη Στεφανάκι διακρίνονται για την ευαισθησία και την ένταση που αναμετρώνται με το υπαρξιακό και πνευματικό ταξίδι του ανθρώπου. Η εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης και η αναζήτηση για την πνευματική ταυτότητα είναι θέματα που εξερευνά και παρουσιάζει μέσω της καλλιτεχνικής του έκφρασης.
Απόσπασμα από την ενότητα: Προσευχή για το χώμα και τη βροχή. Να περπατάς στο δρόμο του Αυγερινού / πριν η μέρα σκεπάσει / Ω! χόρτασε το χώμα που πατάς /κι αυτό βουλιάζει /το πόδι αγκαλιάζοντας.
Ο Γιάννης Στεφανάκις αναφέρεται εκτενώς στα κοινωνικά ζητήματα με την ποίησή του. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η φύση, η έλλειψη σε κάθε της μορφή, οι στερήσεις, η βία, ο πόλεμος και ο θάνατος είναι κάποια από τα κύρια θέματα που αναδεικνύει στα έργα του.
Η έλλειψη, συναισθηματική ή υλική, αποτελεί ένα κοινωνικό ζήτημα που συχνά αναφέρεται στην ποίηση του Στεφανάκι. Πολλά από τα ποιήματά του εξετάζουν την ανθρώπινη απόγνωση και την έλλειψη ελπίδας που επικρατεί στη σύγχρονη κοινωνία. Μελαγχολικοί στίχοι και σκοτεινή ατμόσφαιρα αποτυπώνουν τον αποκλεισμό και την απόγνωση που προκαλεί η έλλειψη.
Απόσπασμα από τη δεύτερη ενότητα: Στις ουρές τη μέρα σου ξοδεύεις. Στις ουρές τη μέρα σου ξοδεύεις/ τον στερημένο ψάχνεις χρόνο/ πουλί θέλεις να γίνεις να πετάξεις/ μες τη σκηνή της άχαρης ζωής σου/ κι όλο σε βάθος χρόνου φεύγεις.
Ο πόλεμος αποτελεί ένα ακόμα σημαντικό θέμα στην ποίηση του Στεφανάκη. Από τη θέση του ποιητή, αναλύει τις συνέπειες του πολέμου στην ανθρώπινη κοινωνία και τον ανθρώπινο πόνο που αυτός προκαλεί. Οι στίχοι του εκφράζουν την αγωνία και τη θλίψη για την ανθρώπινη απώλεια και την ασυναίσθητη καταστροφή που επιφέρει ο άνθρωπος στον άνθρωπο και στη φύση.
Απόσπασμα από τη δεύτερη ενότητα: Για ποιο όνειρο. Φοβισμένος ακούς ειδήσεις· θέλεις να βάλεις μουσική /μα δεν μπορείς· /ακούς ξανά ειδήσεις· /την αλήθεια ψάχνεις /μα οι νεκροί ζωντανό νεκρό σε κάνουν…
Ο ποιητής εξετάζει τη φύση της ζωής και της θνησιμότητας, αποκαλύπτοντας την ανθρώπινη απόγνωση και το φόβο για το τέλος. Ο προβληματισμός του για τα σύγχρονα ακραία κοινωνικά προβλήματα γίνονται σύμβολα του πέρατος και της αβεβαιότητας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Για ζώα νεκρά κι ανθρώπους από μεγάλη πυρκαγιά /που καίει ελαιόδεντρα χελώνες και σπαρτά· /για τον υπουργό ακούς που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα /-μα από τη θέση του κανείς δεν τον κουνά· /και για τον άλλον με τους 57 νεκρούς στα Τέμπη που πρώτος βγήκε σε σταυρούς· /για την νεαρή μητέρα που πηδάει στο κενό με το παιδί της /και για τη θερμοκρασία που σκαρφαλώνει στα ύψη /- ενώ χαλάζι τους κάμπους στα πλήξει· / ακόμα για τον «πατέρα» που βίαζε για χρόνια τη μικρή του κόρη /και για τον παιδεραστή /που τη γλίτωσε φτηνά…
Συνολικά, ο Γιάννης Στεφανάκις με την ποίηση του αναδεικνύει μελαγχολικά και σκοτεινά θέματα που αφορούν την ανθρώπινη κοινωνία. Οι στίχοι του αποτυπώνουν την απομόνωση, την αγωνία και τη θλίψη που συνοδεύουν αυτά τα ζητήματα, ενώ παράλληλα είναι εμφανές το ζητούμενο μιας όμορφης ζωής γεμάτη χαρά, ανθρωπιά και αγάπη. Στίχοι που προσκαλούν – προκαλούν τον αναγνώστη να σκεφτεί και να αναρωτηθεί για την κοινωνία και την ανθρώπινη ύπαρξη.
