Έρωτας ακροβάτης, από τις εκδόσεις «κύμα», είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Μέμης Αναστασοπούλου αποδομένη με μια ωριμότητα που γίνεται αντιληπτή από τον πρώτο μόλις στίχο καθώς ο μεστός πολύμορφικος και απεριόριστα πλούσιος λόγος της συνθέτουν μιαν υπερεπάρκεια επινοημένων – εμπνευσμένων στίχων που καταφέρνουν να αγκαλιάζουν τα βασικά είδη γραφής της ποιητικής τέχνης, από ρεαλιστική, δραματική, λυρική.
Μπορεί και χρησιμοποιεί με άνεση και ιδιαίτερη λεκτική ικανότητα τις δυνατότητες που δίνει το μικτό είδος του ποιητικού της λόγου δημιουργώντας με επιτυχία εκφραστικούς συνδυασμούς. ως προσωπικό της ύφος ανεπιτήδευτα μεταπηδάει από τον λυρικό λόγο στην πεζότητα του ρεαλισμού, ενώ με σπάνια δυναμική εκφραστικότητα ενώνει άρρηκτα το δραματικό με το συναίσθημα.
Άραγε. Το σώμα μου /το ρούχο μου /σε σένα ξαποσταίνει /κι η άνοιξη από μακριά /χορτάτη ερωμένη /το ροδαλό της άγγιγμα /στα χνάρια σου αφήνει.
Άραγε πόσες άνοιξες /χρειάστηκαν να γείρουν /πάνω σε μίαν ανέμελη /και ξέφρενη πλεξούδα /για να γυρίσει ο έρωτας /να ξαναζωντανέψει /να πιεί τ’ αθάνατο νερό/ να δει και να πιστέψει.
Η ποιήτρια γράφει ποίηση με ένα καθ’ όλα προσωπικό και ιδιαίτερο ύφος που ανιχνεύει το συναίσθημα και αξιολογεί τις αιτίες και τα αιτιατά της γυναικείας ψυχής. Με τρόπο απλό και κατανοητό να δίνει το νόημα της πραγματικής ποίησης μοιράζεται με του αναγνώστες της τις όποιες σκέψεις της.
Έτσι πετυχαίνει ν’ ανασύρει μέσα από τις επείγουσες βουλές της την προσέγγιση κάποιων αισθήσεων που ασφυκτιούν μέσα στις συμβατικότητες της πνευματικής τυποποίησης.
Εφηβική γαλήνη. Σιωπή πυράκτωνε /την εφηβική γαλήνη /σάλευαν οι σκιές απ’ τα θαλασσοπούλια /στους ατάραχους βράχους. Θαλερός άνεμος ανάλαφρα ψιθυρίζει /στην τρυφερή νύχτα /ανήμερες ευγενικές λέξεις. Ξάπλωσα με τον έρωτα /νομίζοντας πως ήταν σεντόνι /πεύκο φορούσα φόρεμα /λευκή του παραδόθηκα. Έμεινε ο έρωτας /καλούπι με φτερά ανοιχτά. Μυρωδιά γιασεμιού /ο πρώτος έρωτας /ο τελευταίος ζητιάνος σε καταιγίδα.
Για την Αναστασοπούλου η δυναμική της ποίησή της εντάσσεται στο θεωρητικό πλαίσιο της ψυχολογίας του ασυνείδητου, ειδικά των πρωταρχικών εμπειριών του συναισθηματικού της κόσμου και καταφέρνει να συγγενεύσει το πιθανό με το απίθανο, τη φαντασία με την πραγματικότητα, το φώς με το σκοτάδι.
Σαν μυστικός διάλογος ενώνονται οι λέξεις ως άλλες γοητευτικές χειρονομίες που αφορούν τον Άλλον σε όσα μύχια μυστικά, αισθήσεις, εντυπώσεις κρύβονται και υπονοούνται αποτελώντας πηγή μαγείας που τρέφεται από τα μυστήρια του έρωτα.
Περίπατος Όργωνες /έσταζε ο καρπός /στα δάχτυλα /πράσινο χορτάρι /ύστερα στάχυα χρυσά /στο στήθος. Τα χείλη μέλωναν οι προσευχές /μεγάλος περίπατος ξυπόλητη /διάφανος πόνος /σαλιγκαριού στο χώμα. Ο θερισμός της σκέψης /πλησίαζε απειλητικός /ασκεπής τρύπωσες /σε σκοτεινό κεφάλι. Δεν ήθελες να μάθεις /να ζεσταθείς μόνο.
Στην ποικιλότροπη γραφή της κατορθώνει να δώσει νόημα και πνοή στη μοναδικότητα των στιγμών. Με λεκτική ευχέρεια καταγράφει ότι σαν σκέψη περνάει απ’ το μυαλό της αγγίζοντας έντεχνα κάθε τι εσωτερικό που επιδρά άμεσα, ξεκάθαρα όσο και μόνιμα να της μαγνητίζει το νου. Στην εκφορά λόγου συχνά φτάνει στην αφηγηματική υπέρβαση της αλήθειας με σφοδρότητα, μέσα από τον ρεαλισμό που προσφέρει η ζωή επιδιώκοντας να τονίσει τον υποσυνείδητο κόσμο, χωρίς λογικό έλεγχο και αισθητικούς περιορισμούς.
Απάτη Έρωτες θλιβεροί /χτυπούν το τζάμι /όξινη βροχή /τα κύματα /στων κρεβατιών τα πέλαγα α/φρησμένα /αφιλόξενα σχήματα, /τούτες τις μέρες /πένθιμα κορίτσια /πλέκουν στεφάνια,/μοναξιά στα δάχτυλα /λάδι λιγοστό στα χείλη./ Έρωτες θλιβεροί /με τις αβάσταχτης /απάτης /το ξεφτισμένο κέλυφος /ραγίζουνε το τζάμι.
Οι στίχοι της εμπεριέχουν όλα τα νοήματα που μπορούν να υπάρξουν γιατί παρουσιάζονται αυτούσια και δυνατά σύμφωνα πάντα με τις ανάγκες των ανθρώπινων αισθήσεων, με προϋπάρχοντα τον πόνο, σε κάθε του μορφή, στην διακριτή παρουσία του έρωτα.
Η κεντρική ιδέα της συλλογής είναι η συνολική έκφραση συναισθημάτων και εμπειριών και της απεικόνισης στιγμών από τη ζωή και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Η ποιήτρια χρησιμοποιεί ζωντανή, ξεκάθαρη γλώσσα για να δημιουργήσει μια πλούσια και καθηλωτική εμπειρία για τον αναγνώστη. Προσεγμένη η επιλογή λέξεων προσθέτουν βάθος και ένταση σε κάθε στίχο χαρίζοντας μια ουσιαστική συναισθηματική απελευθέρωση μέσα από τις διαστάσεις ατομικότητας της ποιήτριας.
Στίχοι και έννοιες που ξεπροβάλλουν από τη φαντασίωση προς την πραγματικότητα όπου οι αισθήσεις της ζωής μπορούν να αποδοθούν μόνο μέσω της ποίησης, κάτι που η Αναστασοπούλου καταφέρνει αβίαστα να προσφέρει στους αναγνώστες της.
