Η μετάβαση από τον παράδεισο της ουτοπίας, από την αχρονικότητα της εφηβείας στον κυνικό ρεαλισμό της ενηλικίωσης, όταν κανείς αισθάνεται ότι αντιβαίνει νόρμες και στερεότυπα. Με πυξίδα αυτόν τον πυρήνα, πλάθεται μια παραμυθένια ιστορία που διατηρεί έως το τέλος το ονειρικό στοιχείο. Εξάλλου, τα παραμύθια δεν έχουν μόνο ευτυχισμένο τέλος, έχουν κακούς, μάγισσες, δράκοντες που ανά πάσα στιγμή απειλούν τους ήρωες με αφανισμό.
Η φιλία για δύο νεαρούς έφηβους, τον Λεό και τον Ρεμί, αρχίζει να ξεφεύγει από την κανονικότητα, όταν υπεισέρχεται, ιδίως από τον Ρεμί, η ιδέα της σωματοποίησής της. Το σχολικό περιβάλλον τότε, όταν αντιλαμβάνεται αυτό το περίεργο δέσιμο των δύο αγοριών, γίνεται ιδιαίτερα σκληρό και άκαμπτο. Ο Λεό δεν αντέχει τον ασφυκτικό κλοιό και αποφασίζει να απομακρύνει τον Ρεμί, ο οποίος εντελώς ανίσχυρος να διαχειριστεί την απαγορευμένη, υφέρπουσα, σεξουαλικότητα, την απόρριψη μαζί με την απογοήτευση δίνει τέλος στη ζωή του. Με γοητεύει σε ορισμένα σημεία η στατικότητα της ταινίας, τα κενά της, η σιωπή, σαν να καλεί όλους μας στο ενοχικό δράμα. Ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τη θεωρία της σεξουαλικότητας του Φουκώ, με τον νόμο της καταστολής και της απαγόρευσης. Συγκλονιστική η φράση της μάνας του Λεό όταν ανακοινώνει στον γιο της το τέλος του Ρεμί, καθώς λέει χαρακτηριστικά ότι δεν είναι πια εδώ. Αυτόματα τίθεται το ερώτημα, του κατά πόσο βοήθησαν όλοι ώστε να παραμείνει.
Οι μετέπειτα εξομολογήσεις των συμμαθητών του, τύπου αποχαιρετισμού, δείχνουν ότι ποτέ δεν τον κατανόησαν, ήταν ένας ξένος για αυτούς. Θυμόμαστε τον Ρεμί ένα γελαστό παιδί, ωστόσο, αυτό ήταν πραγματικά; Η ερωτική ταυτότητα, στην ταινία, αποτυπώνεται ως απόλυτα δέσμια της κοινωνικής, γεγονός που επιφέρει τον ολικό αποκλεισμό και των δύο σε περίπτωση παραβίασης κάθε μορφής στερεότυπου. Ο Ρεμί στην ταινία, ως το τέλος, φαίνεται σαν να υπάρχει παντού, στο χώρο, στην μυρωδιά των λουλουδιών, στη βροχερή και παγωμένη νύχτα, στον κλειστό χώρο του σχολείου.
Ο Λεό επισκέπτεται το δωμάτιό του αφού πέθανε, προσπαθώντας να βρει ένα μεταφυσικό σημείο σύνδεσης. Κοιτάζει τις ζωγραφιές του, τα προσωπικά του πράγματα αλλά δεν παίρνει τίποτα, δεν θέλει κατά βάση να ταυτιστεί με τον Ρεμί, όχι με την εκκολαπτόμενη ταυτότητά του, αλλά με την κατάρα που στοιχειώνει την μοίρα τους. Θα συνδεθεί με ένα άλλο αγόρι, αλλά ο Ρεμί θα είναι πάντα εκεί, έτοιμος να γυρίσει με άλλους όρους, σύμβολο της εδεμικής φυγής και της ποθητής επαναφοράς. Εξαιρετική ταινία, αποδίδοντας την σε βάθος ανάκλαση των συναισθημάτων των ηρώων με εξαιρετική ευαισθησία και αποστασιοποίηση.
