Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή της Καρολίνας Σούτι φέρνει στο προσκήνιο αυτό καθαυτό το ποιητικό υποκείμενο. Η μικροσκοπική ενδοσκόπηση αντιπαρατίθεται στην απεραντοσύνη του μεγάκοσμου. Το ύφος της είναι λιτό, δραματικό, στιβαρό. Κάθε λέξη συνιστά ένα ακόμη βηματισμό προς την υπαρξιακή της βυθοσκόπηση με οδηγό την αλήθεια και παράλληλο οδοδείκτη μια γνήσια, προσωπική, ποιητική ιδιοσυστασία.
Αρχικά, δίνεται η εντύπωση μιας ποίησης που βαριανασαίνει, που αργοπεθαίνει, αποζητώντας μια ολιστική επανασύνδεση με οποιαδήποτε ανάμνηση που καθιστά το αναπαριστώμενο πρόσωπο μια εξακολουθητικά σαρκωμένη υπόσταση προς αναζήτηση του αιθέριου, του χιμαιρικού. Ο ποιητικός φακός αιωρείται παντού στον τόπο και στον χρόνο, μέσα από τις φειδωλές, μα πλήρως περιεκτικές, περιγραφές αποδίδει δυνατές προσωπικές στιγμές έντασης, φιλοσοφικού αναστοχασμού, υπαρξιακής σκοτοδίνης. Η προσωπική οντολογική καταβαράθρωση δομείται μέσα από το παιχνίδι των σκιοφωτισμών αντιτιθέμενη στον ελεύθερο δρόμο των πουλιών που χάνονται στα βάθη του ορίζοντα.
Η υλικότητα ενός αποσυνθεμένου σώματος αναμετράται και κονταροχτυπιέται με την στιβαρή πνευματικότητα ενός καλά λειασμένου νου που διερευνά σε διαμελισμένα αντικείμενα την αναδόμηση του κοσμικού μηχανισμού μέσα στον οποίο το ποιητικό εγώ πασχίζει να βρει την οικουμενική προοπτική του. Κάθε ποίημά της συνιστά και ένα ξεχωριστό ψυχογράφημα που ασθμαίνει στο μεταίχμιο ονείρου και εφιάλτη.
Η πραγματικότητα προσλαμβάνεται μονάχα σε θρυμματισμένες εκδοχές, σκοτεινές ή φωτεινές. Η ευτυχία ακροβατεί πάνω σε μια αμείλικτη παροδικότητα κάτω από την οποία αίρεται απειλητικό το απύθμενο ποιητικό κενό. Κάπου εκεί ξεκινά η γοητευτική ποιητική διαδρομή της Σούτι προσμένοντάς μας για συνοδοιπόρους σε αυτό το νυχτερινό, μα γεμάτο εμπειρίες, ταξίδι. Ιδιαίτερη συλλογή που ξεχωρίζει για την sui generis γραφή της.
