Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή αναδεικνύει μια ιδιαίτερη γραφή μέσα από την γυναικεία οπτική. Τα θέματα που θέτει είναι η απώλεια, ο φόβος του κενού, η αδικία σε συνδυασμό με την έντονη υπαρξιακή ενδοσκόπηση. Όλοι οι στίχοι της συλλογής είναι σαν ένα εύφλεκτο υλικό φιλτραρισμένο, ωστόσο, από μια απόσταση ασφαλείας. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούνται αμφίδρομα σχήματα υποκειμενικότητας φυλαγμένης σε κρουνούς αντικειμενοποιημένου μάγματος. Πρόκειται για μια ποίηση ιδιαίτερα διατρήσιμη σε ρεαλιστικά πεδία αναφοράς, με δείκτες έντονων αληθοφανών αναπαραστάσεων.
Το φόντο των συγκεκριμένων ποιητικών συνθέσεων προσιδιάζει σε ένα ασπρόμαυρο σκηνικό, αντιθετικό σύνθεμα του σκιοφωτισμού της ζωής και του θανάτου. Ο κόσμος για την ποιήτρια είναι ψυχή όσο και ύλη. Γοητεύεται από τον συνδυασμό των αόρατων στοιχείων που συνέχουν και συνθέτουν την νομοτέλεια του σύμπαντος. Ο μικρόκοσμος του ποιητικού υποκειμένου εδώ αποζητά ανταπόκριση των εσωτερικών συνιστωσών στον μεγάκοσμο του πέρα χώρου, ενδεχομένως ενός πεδίου μακρινού, ατέρμονου, ακόμη και υπερβατικού. Η ποιήτρια κάποιες στιγμές στην συλλογή της έντονου υπαρξιακού πειραματισμού αποζητά αναμετρήσεις με εκδοχές του υπαρκτού εξακτινωμένες στην ζώνη του ανύπαρκτου.
Ο λογισμός της δεν μπορεί να μπει σε στέρεα καλούπια και περιγράμματα ούτε οι εικόνες της. Άλλες από αυτές φαίνονται καμωμένες στην σφαίρα του υποσυνείδητου και έτσι αυτούσια παραδομένες στην ποιητική αναπαράσταση με έντονο το στοιχείο της άμεσης διαμεσολάβησης με τον αναγνώστη. Δεν αποδίδει μόνο σπαρταριστά στιγμιότυπα αλλά είναι σαν να ακινητοποιεί τον χρόνο για να σμιλεύσει εκ νέου την αλήθεια των συμβάντων μεταποιημένων πλέον μέσα από την δεξαμενή της ποιητικής ανασύνθεσης. Πραγματώνεται η αίσθηση της μόνιμης παρουσίας προσώπων, καταστάσεων, γεγονότων, αναμνήσεων, θαμμένων εμπειριών μέσα από την απουσία. Ο θάνατος φωταγωγείται μέσα από τις έντονες εκλάμψεις φωτός, σε σημείο που να ολισθαίνει η όποια ολέθρια επενέργειά του στον ψυχισμό του ποιητικού εγώ και να αφανίζεται στο σκοτάδι από το οποίο προήλθε. Το παζλ του τέλους συναντά σε κάθε ποίημα την αρχή προσμένοντας τον αναγνώστη να συμπληρώσει την τελευταία λέξη στην κάθε σύνθεση. Αξιοπρόσεκτη ποιητική συλλογή.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός
