Το συγκεκριμένο ποιητικό βιβλίο της Κεκκέ ανακλά μια εύθραυστη όσο και λυρική ποιητική φωνή ιδωμένη μέσα από την οπτική της τραυματικής μνήμης. Πρόκειται για την ποίηση του αυτοπροσδιορισμού. Η ποιήτρια θέτει σε πρώτο πλάνο την προσωπογραφία της μέσα από το πρίσμα των πολλαπλών της ταυτοτήτων, της γυναίκας, της ποιήτριας, του ατόμου που διερευνά έντονα υπαρξιακά τον εαυτό του στο χτες, στο σήμερα, στο αύριο. Η γραφή της είναι ανεπιτήδευτη, ορθά σμιλευμένη, διακρίνεται μια φρεσκάδα σαν να την έχει εμποτίσει με όλη της τη νιότη.

Η ποίησή της αποδίδει βιώματα που δεν εγκλωβίζονται στην αυτοπαγίδευση της αναδίπλωσης μιας προσωπικής ιστορίας. Περισσότερο οι στίχοι και τα ποιήματα της συλλογής συνιστούν ένα διαβατήριο και ένα απενοχοποιητικό κάλεσμα προς την ελευθερία. Η ποίηση για την Κεκκέ αποτελεί μια προσωπική υπόθεση που θα μπορούσε ταυτόχρονα να συνιστά και ένα ολιστικό-οικουμενικό-ζήτημα, όσο καθένας μας μέσα από τα μονοπάτια της ποίησης αποζητά απεγνωσμένα τόσο την έσω εξιλέωση όσο και τον λυτρωτικό εξαγνισμό μέσω του έρωτα.

Η πρωτοτυπία της σε θεματικό επίπεδο είναι ότι η δεξαμενή των ποιημάτων της δεν είναι ο τελικός προορισμός, ούτε το παντοτινό της καταφύγιο. Αντιπροσωπεύουν μια ελκυστική προσωρινότητα, που αφήνει, ωστόσο, ανεξίτηλα σημάδια μέσα της. Πρόκειται για την ποίηση της μετάβασης, εκεί που ατενίζεις τα σημάδια του παρελθόντος και προσμένεις ένα ελπιδοφόρο αύριο. Η ποίησή της δεν είναι καθρέφτης μέσω του οποίου αντανακλάται το είδωλό της, είναι η ίδια η ποιήτρια, αφιλτράριστη και αμακιγιάριστη.

Καταθέτει σκέψεις και συναισθήματα που εννοιολογικά μεταδίδονται αυτούσιες στο αναγνωστικό κοινό, αλλά συνάμα με την άρτια αισθητική και φόρμα αποστασιοποιούνται στο βαθμό που πρέπει. Επιτυγχάνεται έτσι το τόσο μακριά και το τόσο κοντά με τον εκάστοτε δέκτη. Η ποίησή της συμπορεύεται χρονικά με την δυνατή καταιγίδα, με το τέλος της είναι σαν να απομακρύνονται τα σύννεφα και να ξεπροβάλλει ξανά η ζωή, που δεν πρόκειται ποτέ πια να είναι η ίδια.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός