Η νέα ποιητική συλλογή του Νούσια διακρίνεται για την μεστότητα της γραφής της, την πύκνωση των νοημάτων, την πολύπτυχη εικονοπλαστική της δύναμη. Πρόκειται για μια αμιγώς πολιτική ποίηση, στην οποία η έννοια της στράτευσης δεν αναιρεί την καθαυτή ποιητική της αξία. Το ποιητικό υποκείμενο ενοράται, κατά μία έννοια, την τραυματική μνήμη του εμφυλίου, ιδωμένη μέσα από την οπτική της ήττας, όχι, όμως, της παραίτησης ή της απάρνησης των ιδανικών που σθεναρά πρέσβευαν οι αναπαριστώμενοι ήρωές του.

Οι στίχοι ξεχωρίζουν για την υπερρεαλιστική υφή τους αλλά και για την μεταμοντέρνα αισθητική που διαπερνά όλο το φάσμα των ποιημάτων συγκλίνοντας στον βαθιά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της συλλογής. Ένα υποφαινόμενο ερώτημα που ανασύρει ο Νούσιας από τα γρανάζια της ιστορίας είναι το κατά πόσο μπορεί να συντελεστεί η απόπειρα πολιτικής-κοινωνικής περιθωριοποίησης ζωντανών ιδεολογικών ιστών, όταν η πίστη στην τελεσφόρηση αξιών και ιδανικών για έναν καλύτερο κόσμο ποτέ δεν αμαυρώθηκε. Είναι δύσκολο για τον ποιητή να προσεγγίσει μια διφορούμενη ιστορικά εποχή που εν μέρει την καθιστά δυσερμήνευτη  αυτή καθαυτή η σκληρότητά της.

Ο ποιητής, σε ένα μεγάλο βαθμό, δεν παρασύρεται από την συναισθηματικότητα που προκαλεί μια προσέγγιση ποιητικής αναπαράστασης εμφυλίου. Θέτει το ζήτημα της πολιτικής καταστολής των αριστερών, σηματοδοτώντας τις επερχόμενες φυλακίσεις, διώξεις και εξορίες τους μέχρι τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η πολιτική ποίηση συνιστά σήμα κατατεθέν της γραφής του, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ιδεολογικό μανιφέστο αλλά αυθεντική κατάθεση ποιητικότητας μέσα από τους συνειρμούς και την βαθιά αναστοχαστική διάθεση. Ένα σημαντικό του προτέρημα είναι η αποτύπωση του παρελθόντος από την οπτική του παρόντος.

Οι ήρωές του δεν είναι μουσειακές περσόνες αλλά ζώντες οργανισμοί του σήμερα που περιμένουν τη δικαίωση, αξίζοντας να έρθει, έστω και αργά. Ο Νούσιας δεν βρικολακιάζει τα πρόσωπα αλλά νεκρανασταίνει μια εποχή.  Η πρόκληση που θέτει στον αναγνώστη είναι το πόσο δραστικό είναι στην τρέχουσα κοινωνία εκείνο το καταφύγιο της ποίησης που η φιλολογική κριτική ενδεχομένως θα το χαρακτήριζε «στρατευμένο». Αυτό θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας την Λαιμητόμο στον ουρανό.               

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός