Τι γλυκόπικρο από μια μελαγχολική ανάμνηση ενός έρωτα, που περνάει από τις δοκιμασίες του απαγορευμένου και του τραγικού. Με βάση την θεωρία της σεξουαλικότητας του Φουκώ που διέρχεται από το νόμο της καταστολής και της αποτροπής, οι θεατές απολαμβάνουν μια ιδιαίτερα γοητευτική ταινία ενός εφηβικού έρωτα, με απίστευτη ένταση, σύντομη διάρκεια, παντοτινό χωρισμό, νοσταλγικές αναμνήσεις.
Γενικά, ο Οζόν, ως η γαλλόφωνη εκδοχή του Αλμοδόβαρ, κατά μία έννοια, απενοχοποιεί την σεξουαλικότητα, καταργεί τον διακριτό ρόλο στα έμφυλα υποκείμενα, προσδίδοντας την ελευθερία μιας ασυμβίβαστης και ατέρμονης ερωτικής-σεξουαλικής περιήγησης στα πιο απαγορευμένα και απόκρημνα πεδία. Η υπόθεση της ταινίας ευσύνοπτα έχει ως ακολούθως:
Το μικρό ιστιoπλοϊκό σκάφος του 16χρονου Αλέξ αναποδογυρίζει κοντά στις ακτές της Νορμανδίας. Ο 18χρονος Νταβίντ τον σώζει ηρωικά. Ο Αλέξ μόλις βρήκε τον φίλο των ονείρων του. Όμως, μπορεί το όνειρο να διαρκέσει πάνω από ένα καλοκαίρι; Το πλέγμα της ταινίας δεν απέχει πολύ από την μουσική των Cure, μια μουσική αποτύπωση ενός σπάνιου κράματος ποίησης, γοητευτικού μυστηρίου, ανίχνευσης του ονειρικού μέσα από την μαγιά της αποδοχής της ψευδαίσθησης.
Ο έρωτας μερικές φορές αποβαίνει κάτι το απατηλό, το ουτοπικό, το χιμαιρικό, εκεί που νομίζει κανείς ότι κατέκτησε την πεμπτουσία του, ακροβατεί πάνω από την δίνη του, δίχως τον παραμικρό δισταγμό του να αφεθεί στην πνιγηρή και ασφυκτική του επενέργεια. Στο κινηματογραφικό σύμπαν του Οζόν ο θάνατος δεν τρομοκρατεί ούτε απειλεί. Συνιστά μονάχα ένα πέρασμα προς την αθανασία των αισθημάτων, που αξίζει να υπάρξουν για να μην καταδικαστούν ποτέ στην λήθη του πουθενά και του τίποτα. Το ερεβώδες του έρωτα εκπορεύεται από την πικρή και αναντίλεκτη παραδοχή ότι απορρέει από το σκοτάδι για να καταλήξει στο σκοτάδι, έστω και αν μεσολαβεί ως ένθετο η φωτεινή αυταπάτη ενός νεανικού καλοκαιριού. Ξεχωριστή ταινία που αξίζει να την δείτε.
