Δέκα χρόνια μετά την έκδοση των Ελληνικών και δύο χρόνια μετά τον Ορφέα, οι δύο αυτές ποιητικές συλλογές του Ιρλανδού ποιητή Θίο Ντόργκαν κυκλοφορούν στα ελληνικά, σε μετάφραση του Σωκράτη Καμπουρόπουλου, παρέχοντας την ευκαιρία στον ελληνόγλωσσο αναγνώστη να έρθει σε επαφή με μια ποιητική φωνή από τις πιο ενδιαφέρουσες, όχι μόνο στο επίπεδο της ποιητικής σύλληψης, αλλά και σε αυτό της μορφοποίησης των συνθέσεων, και με ένα έργο το οποίο συνυφαίνει στο εσωτερικό του ορισμένα από τα πλέον αξιοπρόσεκτα χαρακτηριστικά της εν γένει ποιητικής παράδοσης. Πρόκειται για ένα δίπτυχο που επέχει και υπερασπίζεται το ρόλο μιας γέφυρας ανάμεσα στην Ιρλανδική και την Ελληνική ποίηση και ποιητική στο μέτρο και το βαθμό που ο δημιουργός του, διατηρώντας τους βαθείς, εσωτερικούς δεσμούς του με την χώρα του και την πνευματική της ζωή και δημιουργία μοιάζει να προσγειώνεται με απόλυτη άνεση και φυσικότητα στο ελληνικό ποιητικό έδαφος για να φέρει εις πέρας μια διττή αποστολή, αφενός μεν να περιηγηθεί στον ελληνικό χωροχρόνο και σε ό, τι αυτός συνίσταται και εκπροσωπεί, αφετέρου δε να διαμορφώσει μια απόλυτα προσωπική ποιητική πορεία συγκρότησης του προσώπου του ως ανθρώπου και ως καλλιτέχνη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό ο Ντόργκαν τεχνουργεί τα ποιήματά του έχοντας το βλέμμα του σταθερά στραμμένο στο ελληνικό τοπίο και, μάλιστα, στη φωτεινή, ευκρινή και καταυγάζουσα την αλήθεια και την ομορφιά εκδοχή του, μια εκδοχή όχι απλώς και μόνο φυσιολατρική, αλλά κυριολεκτικά ελληνολατρική, στην ιστορία και την παράδοση, μυθολογική κυρίως, όπως αυτές διαμορφώθηκαν και διαμόρφωσαν με τη σειρά τους τον ελληνικό πολιτισμό και τις ποικίλες πτυχές του, αλλά και στην ίδια του την ψυχοσύνθεση, στο πρόσωπό του το οποίο αφήνεται να διαμορφωθεί υπό την καταλυτική επενέργεια της επαφής με ένα τοπίο που τροφοδοτεί με ανεξάντλητη έμπνευση αυτόν που θα θελήσει να σταθεί απέναντί του και να το ατενίσει στην ολότητα και την άκρα δυναμική του. Ο ποιητής, λοιπόν, επιχειρεί μια σύνδεση ή, πιο σωστά, μια ταύτιση του εξωτερικού και του εσωτερικού του τοπίου, της ελληνική μυθοποιίας και της προσωπικής ποιητικής, του αντιπροσωπευτικού και του ατομικού κατά τρόπο ώστε ν δημιουργείται ένα ταξίδι στο παρελθόν και το παρόν ταυτόχρονα, στις ρίζες, τις καταβολές και τις πηγές και, την ίδια στιγμή, στην καθημερινότητα, στο «εδώ» και το «τώρα» του ποιητή που αναλογίζεται και διερευνά τη θέση και τον ρόλο του μέσα στη συγχρονική και τη διαχρονική διάσταση και προοπτική. Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι η ποίηση του Ντόργκαν ενώ μοιάζει εξυμνητική, εξωστρεφής, ανοιχτή και λάμπουσα υπό το φως των στοιχείων και των δημιουργημάτων του ελληνικού τόπου και των ανθρώπων του, είναι στην πραγματικότητα βαθιά τραγική στο μέτρο και στο βαθμό που η γεφύρωση την οποία επιχειρεί πραγματοποιείται με την πικρή αίσθηση μιας αδυναμίας ή έστω μιας γνώσης ότι ο διχασμός και η σχάση παρόντος και παρελθόντος είναι γεγονός αναπότρεπτο και οριστικό. Πάνω εκεί, όμως, έρχεται η προοπτική του χώρου που διασώζεται αλώβητος και διασώζει με τη σειρά του την αύρα του παρελθόντος, του ελληνικού χώρου και των εξεικονίσεών του που παρέχουν το κέρδος μιας περιήγησης, μια περιδιάβασης σε ένα ακμάζον ακόμα περιβάλλον, αλλά και του ίδιου του χώρου της ποίησης που αποτελεί το πεδίο της ετερογνωσίας και της αυτογνωσίας ταυτόχρονα. Γιατί αυτό ακριβώς πραγματοποιείται εδώ. Η ανακάλυψη των εσωτερικών τοπίων, της προσωπικής ενδοχώρας μέσα από τις εξωτερικές διαδρομές που πραγματοποιεί το ποιητικό υποκείμενο, αλλά και η ανακάλυψη του τόπου μέσα από τον εναγκαλισμό και την οικείωση των προσώπων που τον στοίχειωσαν με την παρουσία και τη δράση τους και που απέρρευσαν από τον μύθο και την ιστορία, από τη φαντασία και τη γνώση, από την ανυπαρξία και την ύπαρξη, από την τέχνη της ζωής και την τέχνη του λόγου.