Κάποτε το τυχαίο δεν είναι τόσο αθώο για τις προθέσεις του, όταν αποφασίζει να εισβάλει στη συγγραφική καθημερινότητα ενός ανυποψίαστου ανθρώπου.
Και τότε αυτός ακούει τη φράση να του επιβάλλεται και σαν υπνωτισμένος ακολουθεί.
Η σύνθεση ποίημα «Ο Χριστός παρακαλάει το σώμα του να κατεβεί από τον σταυρό» είναι το αποτέλεσμα μιας αγαστής συνεργασίας του ποιητή με την άνωθεν, έξωθεν ή και έσωθεν επιταγή να φανερωθεί η σύγκρουση και η πάλη, η ήττα και ο θρίαμβος. Τίποτα δεν είναι ως φαίνεται.
Μια φωνή άλλη ακούγεται και τότε το σώμα ως θνητό προβάλλει αντιστάσεις και δεν συναινεί να κατεβεί «Ό,τι γέννησες γέννημα, ό,τι έχασες γέννημα / θέλω να κοιμηθώ.» Θρηνεί και αυθαδιάζει και εγκαλεί και τότε μια σχέση ερωτική, θα λέγαμε, προκύπτει, με το φθαρτό να αναγκάζει τον Χριστό να δίνει μέσα από τη γραφίδα του Πάσχου την πιο συγκλονιστική θρηνητική ομολογία του η οποία, αντιστρεφόμενη αν κοιταχτεί, θα μπορούσε να παραπέμπει στους μακαρισμούς στο Όρος των Ελαιών ή ακόμη και στο Άξιον εστί.
Ό,τι αγνοημένο και αθέατο αποκτά τη χαμένη του λάμψη και αγλαΐζει αλλιώς.
Το ρούχο του αγωνιστή, για την ακρίβεια του μαραθωνοδρόμου, άξαφνα έρχεται στο προσκήνιο και διεκδικεί μερτικό δόξας από τις ηρωικές πράξεις.
Κάθε μορφή ηρωισμού που φτάνει να χωρά στο μικρό πειστήριο της κορνίζας μέσα σε σχολικές αίθουσες είναι για τον ποιητή συμβάν αξιοθρήνητο όπως αξιοθρήνητη είναι και η ήττα των δασκάλων που απώλεσαν το όραμά τους, η πίκρα και ο μαρασμός εκείνου που δεν διασταυρώθηκε ποτέ με τη δικαίωσή του.
Όλα τα ανανταπόδοτα όπως οι προσευχές που άπραγες επέστρεψαν, δίχως ποτέ να βρουν τον παραλήπτη τους, όλη η μαγεία που κάπου στον δρόμο χάθηκε, ο θεριστής θάνατος που δεν λυπάται τα πουλιά την ώρα που ανίδεα ακροβατούν στα σπαρτά, όλα μα όλα βρίσκουν καταφύγιο στο βλέμμα του και στεγάζονται προστατευμένα.
Θρηνεί την ήττα του πολέμου και των νικητών του, τις διαψεύσεις όλες, την επανάσταση που ζαρωμένη συμβιβάστηκε, το θάλπος του σπιτικού που ένα γλυκό του κουταλιού αρκούσε για να το κοινωνήσεις.
Θρηνεί το ενιαίο που με τόσο κόπο οι εποχές μάχονται να διαρρήξουν, καταδεικνύει και αποθεώνει το ανεπίστρεπτο και το αποχαιρετά μνημειώνοντάς το σε στίχους ανεπανάληπτης πύκνωσης και αλήθειας.
Θρηνώ τον θάνατο / που ποτέ δεν κατάφερε / να ξεδιαλύνει τις κακές φήμες. // Θρηνώ τη μαγεία του μάγου / που χάθηκε για πάντα / σε ένα από τα αγαπημένα του κόλπα. Θρηνώ τη γεύση του βερίκοκου. […]
Μια μυστική συνομιλία υπογείου με το Μονόγραμμα του Ελύτη όπου εκεί το
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται / Χωρίς εμάς
βρίσκει τη δίδυμη αντήχησή του στο
Θρηνώ τα ρίγη των εραστών που δεν πρόλαβαν να πεθάνουν μαζί.
Για να συνεχίσει:
Θρηνώ την ένοχη σιωπή των πειρασμών/ Θρηνώ την ευτυχία που συνεχώς μετακομίζει σε άγνωστη διεύθυνση. / Θρηνώ την έλλειψη πίστης στην αγάπη.
Διαβάζοντας διαβαίνεις και κυκλοφορείς πότε στο όρος των Ελαιών και στον εκεί προσωρινό δισταγμό του Ιησού να αρνηθεί ν’ ακολουθήσει την άνωθεν δοσμένη αποστολή του λέγοντας το γνωστό «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» και πότε βρίσκεσαι στου εαυτού την πικρή στιγμή ή αλλιώς τη μεταμφιεσμένη σε γενναιότητα δειλία όταν η αυτοχειρία φαντάζει μονόδρομος λυτρωτικός μιας πορείας αδιέξοδης όπου όλα σε εγκαταλείπουν με πρώτη απ’ όλες η διάθεσή σου να αντέξεις.
Φοβερό του θανάτου το ποδοβολητό. […] Γιατί δεν είσαι εδώ μαζί μου; / Με πρόδωσες;
Είναι μερικά βιβλία που δημιουργούν μια αδυναμία να μιλήσεις για αυτά, όταν μάλιστα νιώθεις να στριμώχνονται μέσα σου χίλιες προτάσεις και άλλες τόσες ταυτίσεις και ακόμα κι άλλες πολλές απαντήσεις και συσχετισμοί σε έναν καταιγισμό αλλεπάλληλων συνειδητοποιήσεων που δεν μπορείς να τις αναλύσεις και να τις βάλεις σε σειρά κριτικής και φιλολογικής θέασης.
Θαρρείς και στριμώχνονται και ποδοπατιούνται έξω από τη μοναδική θύρα εξόδου οι ένοικοι πολυώροφης πολυκατοικίας ελάχιστα λεπτά μετά τον ισχυρό σεισμό που τους βρήκε στον ύπνο την ώρα μάλιστα που ονειρεύονταν ότι αισίως έβγαιναν από έναν εφιάλτη.
