Η ΡΟΔΙΑ
Βράδυ Παρασκευής, παραδομένη σε μια νύστα, που με κρατάει αιχμάλωτη στον γωνιακό καναπέ του καθιστικού.
Χρόνια συνήθεια (τρώω πάντα κάτι γλυκό πριν την βραδινή κατάκλιση) ή εκ γενετής παθολογία; Άγνωστο. Παιδιόθεν, δεν ενδίδω εύκολα στον ύπνο. Σηκώνομαι βαρύθυμη, και κατευθύνομαι προς τον πάγκο της κουζίνας, σ΄ ένα πιάτο αιμορραγεί μισό ρόδι. Το τρώω λαίμαργα και κοιμάμαι μέσα στην γλύκα.
Χαράματα, με ξυπνά ένας οξύς πόνος στο λαιμό, αναρωτιέμαι έτσι ξαφνικά; αλλά κάπως έτσι δεν συμβαίνουν όλα στην ζωή. Οι πόνοι του τοκετού κάποιες φορές μέσα στην νύχτα, ένας ερωτικός αποχωρισμός, μια ξαφνική νεροποντή. Παίρνω ένα αναλγητικό και συνεχίζω τον ύπνο μου.
Το πρωί ο πόνος είναι ακόμη εκεί. Ανοίγω το στόμα, και κοιτάζω στον καθρέφτη μήπως εντοπίσω σημάδια επερχόμενης ίωσης. Οι αμυγδαλές ακτινοβολούν μια ροζ απόχρωση υγείας. Επιμένω, κοιτάζω ξανά και ξανά, διακρίνω κάτι ελάχιστο και άσπρο κολλημένο στην αριστερή μεριά του λάρυγγα.
Η επίσκεψη στο ωριλά της περιοχής μοιάζει επιβεβλημένη και αναπόφευκτη.
Ο γιατρός ψηλαφίζει τον λαιμό μου εξωτερικά –”Ο αριστερός λεμφαδένας είναι εμφανώς πρησμένος”, διατείνεται.
Του αναφέρω την υποψία μου. ”Κάτι έχει κολλήσει στον λάρυγγα, υποθέτω, μάλλον από το ρόδι που έφαγα χθες βράδυ”. ”Ας εξετάσουμε κάθε ενδεχόμενο” συνεχίζει και στοχεύει με τον λαμπτήρα στο βάθος της στοματικής μου κοιλότητας. Κρύος ιδρώτας με λούζει στο αντίκρισμα της λαβίδας. θυμάμαι ως παιδί το μεταλλικό κουτάλι κατόπιν εντολής του παθολόγου στην μητέρα μας, όταν σε μια ίωση μας επισκέπτονταν κατ’ οίκον, και την αγωνία πριν την εισβολή στην στοματική μου κοιλότητα.
”Κάτι που μοιάζει με σπόρο έχει κολλήσει στην αριστερή αμυγδαλή… Πάρτε βαθιά ανάσα, χαλαρώστε, και εντός ολίγου θα το απελευθερώσω”. Και ιδού η αποκάλυψη, το άσπρο ήταν τελικά το κουκούτσι που υποψιαζόμουν. Χαμογέλασα, και σκέφτηκα, μια και ήταν από ρόδι που φέρνει καλοτυχία, να δοκιμάσω την τύχη μου στα τυχερά παιχνίδια. Πρότεινα στον συνοδό μου να περάσουμε από το πρακτορείο της γειτονιάς. Πόνταρα στα γνωστά νούμερα –παρακαταθήκη του πατέρα μου.
Η φλεγμονή δεν αποκαταστάθηκε, και εντός τριών ημερών χρειάστηκε μια επιπλέον επίσκεψη. Χτύπησα το κουδούνι, και καθότι το ιατρείο ήταν εντός της οικίας, μου άνοιξε ο ίδιος. ”Καλώς την Ροδιά” αναφώνησε γελώντας.
Γέλασα και ανταπέδωσα ”αν βρείτε επιπλέον υπόλειμμα, από κουκούτσι εννοώ, αφήστε το, άνοιξη μπαίνει, που ξέρετε μπορεί και να ανθίσω! ”
