Ο εγγονός μου ο Ρόκι.

 ”Πες καλημέρα στην γιαγιά”, το άκουσα για πρώτη φορά, πριν σχεδόν ένα χρόνο. Αναρωτήθηκα τι δεν έχω πάρει είδηση. Παρά την ταχύτητα του χρόνου, και την εναλλαγή του καθημερινού σκηνικού, η εγκυμοσύνη της μοναχοκόρης σου, είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

”Δεν θα δώσεις ένα φιλί στον εγγονό σου;”, τον έφερε στο ύψος του προσώπου μου, με κοίταξε με τα πράσινα λαμπερά μάτια του, έκπληκτος και αυτός για την συγγένεια. ”Είναι απίστευτο το πόσο μοιάζετε, χθες του δώσαμε να δοκιμάσει πατατάκια και το έφαγε όπως ακριβώς εσύ” μου είπε, ”το έβαλε κάθετα στο στόμα του και το μασούλησε. ”

Κουνούσε χέρια πόδια, για να ξεφύγει από την αγκαλιά της.

Πήρε την ανεξαρτησία της, δεν του αρέσουν οι πολλές γλύκες και οι τρυφεράδες. Μόνο το χρώμα των μαλλιών της, το αγαπημένο τζίντζερ της δεν κληρονόμησε. Όλη η γειτονιά, εδώ και καιρό, έχει αντιληφθεί το χαρμόσυνο γεγονός, ότι έχουμε αποκτήσει εγγονό, αφράτο σαν λουκουμά κατά γενική ομολογία, με γυαλιστερό γκρίζο τρίχωμα, και εξαιρετικά ήσυχος, τι τύχη. Και το όνομα αυτού Ρόκι.

Ένας γάτος από πορσελάνη, διακοσμητικό εσωτερικού χώρου, με τις ώρες ακίνητος, παρακολουθεί τους συγγενείς του με πραγματική απορία. Πώς ένα τόσο φιλήσυχο και ήρεμο πλάσμα σαν και αυτόν, ανήκει σε μια τόσο θορυβώδη οικογένεια.Ξαπλωμένος στο κόκκινο κουβερτάκι του, δώρο της γιαγιάς και του παππού, λαγοκοιμάται, ενώ στην τηλεόραση διαδραματίζονται σκηνές από την ταινία ”Μια τρελή, τρελή οικογένεια”.

Τι λες, Πάστα Φλώρα. Θα σου άρεσε να πάμε στο Λαγονήσι; Α, όχι. Α πα πα πα. Δεν μπορώ να πάω σε ένα νησί γεμάτο λαγούς! απαντά αφοπλιστικά η υπέροχη Μαίρη Αρώνη.

Είμαι βέβαιη, ότι εκείνος θα μπορούσε να αναφωνήσει  ” Α πα πα πα. Δεν μπορώ να ζήσω σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους”!